Nie można rozpoznać zażalenia na postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia przed rozpoznaniem zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, jako wywołujących dalej idące skutki prawne.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Zrzeszenia Właścicieli i Zarządców Domów w Ł. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia 3 sierpnia 2000 r. (...) w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia - uchyla zaskarżone postanowienie, (...).
Miejski Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. decyzją z dnia 26 stycznia 1999 r. (...) nałożył na Zrzeszenie (...) w Ł. obowiązek zabezpieczenia przed katastrofą budowlaną uszkodzone fragmenty budynku mieszkalnego i opracowania projektu rekonstrukcji tych fragmentów.
Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. postanowieniem z dnia 9 maja 2000 r. nałożył na Zrzeszenie (...) z siedzibą w Ł. grzywnę w celu przymuszenia w kwocie 5.000 zł, gdyż strona nie wykonała obowiązków wynikających z opisanej na wstępie decyzji.
Zrzeszenie (...) w Ł. wniosło zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, zarzucając zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego i wniosło o umorzenie postępowania egzekucyjnego.
Uzasadniając je wniosło też o umorzenie /zawieszenie/ postępowania egzekucyjnego, ze względu na realizację obowiązku.
Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. postanowieniem z dnia 23 maja 2000 r. odmówił zawieszenia postępowania egzekucyjnego.
Podniósł, że "decyzja (...) z dnia 26.01.1999 r. stała się wymagalna 30 kwietnia 1999 r., a zobowiązani podjęli pierwsze kroki zmierzające do jej wykonania dopiero w dniu 7 stycznia 2000 r. /jak wynika z załączonej kserokopii umowy/. Biorąc pod uwagę stan budynku, który powoduje realne zagrożenie dla bezpieczeństwa ludzi i mienia i fakt, iż zabezpieczenia nadal nie zostały wykonane, co potwierdza wizja lokalna z dnia 17.05.2000 r. ukaranie grzywną jest zasadne.Zastosowany przez Powiatowy inspektorat Nadzoru Budowlanego środek egzekucyjny w postaci grzywny w celu przymuszenia w wysokości 5.000,00 zł /słownie: pięć tysięcy złotych/ nie jest środkiem zbył uciążliwym, ponieważ zgodnie z art. 121 par. 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji "z zastrzeżeniem par. 5 każdorazowo nałożona grzywna nie może przekraczać kwoty 5.000 zł, a w stosunku do osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej kwoty 25.000 zł."
Zrzeszenie (...) w zażaleniu na to postanowienie podniosło, że zawarło umowę na wykonanie projektu tymczasowej rekonstrukcji zabezpieczającej przed awarią wykuszy w budynku mieszkalnym. Opisało sytuację finansową. Wniosło również tak samo brzmiące zażalenie na postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia.
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. postanowieniem z dnia 5 lipca 2000 r. (...) utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Powtórzył argumenty zawarte w uzasadnieniu postanowienia organu I instancji.
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. postanowieniem z dnia 3 sierpnia 2000 r. (...) utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia, powtarzając uzasadnienie organu I instancji.
W skardze na postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia Zrzeszenie zarzuciło pominięcie okoliczności wykonywania przez skarżącego obowiązku oraz złej sytuacji finansowej skarżącego.
Strona przeciwna wniosła o oddalenie skargi z przyczyn podanych w uzasadnieniu postanowienia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skargę należało uwzględnić, aczkolwiek z innych przyczyn niż wskazane przez stronę skarżącą. Zgodnie jednak z art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd nie jest związany granicami skargi i może ja uwzględnić, jeżeli stwierdzi inne naruszenie przepisów prawa, które wywołuje skutki, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy o NSA.
W tej sprawie nie można było rozpoznać zażalenia na postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia przed rozpoznaniem zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, jako wywołujących dalej idące skutki prawne. Wobec uchylenia wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie II SA/Łd 1280/00 postanowień w przedmiocie zarzutów Sąd na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o NSA był zobligowany do uchylenia zaskarżonego postanowienia w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia. Stosownie bowiem do art. 365 par. 1 Kpc w zw. z art. 59 ustawy o NSA orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe.
Stosownie zaś do art. 57 ust. 1 ustawy o NSA orzeczenia Sądu są prawomocne, z wyjątkiem orzeczeń od których wniesiono sprzeciw w przypadkach wymienionych w przepisie.
O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 55 ust. 1 ustawy o NSA.