Chybiony jest pogląd, iż ciężar udowodnienia faktu zajęcia przez rzekę części działki spoczywa na ubiegającym się o przyznanie odszkodowania. W procedurze administracyjnej brak podstaw do przywoływania przepisów kodeksu cywilnego o charakterze proceduralnym.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu przy udziale (...) na rozprawie sprawy ze skargi Józefa Sz. na postanowienie Wojewody K. z dnia 2 października 1998 r. (...) w przedmiocie zawieszenia postępowania administracyjnego - uchyla zaskarżone postanowienie; (...).
Kierownik Urzędu Rejonowego w O.-W. postanowieniem z dnia 19 maja 1998 r. z powołaniem się na art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa zawiesił postępowanie administracyjne w sprawie odszkodowania za zajęcie przez rzekę P. części nieruchomości Józefa Sz. do czasu przeprowadzenia postępowania rozgraniczeniowego tej nieruchomości z nieruchomościami sąsiednimi. W uzasadnieniu postanowienia organ podniósł, że brak jest dokumentacji pozwalającej na ustalenie granic nieruchomości Józefa Sz. i tym samym winien on wystąpić o rozgraniczenie jego działki z działkami sąsiednimi. W ocenie organu dopiero po ustaleniu pozostałych granic nieruchomości będzie można ocenić, czy rzeczywiście wniosek Józefa Sz. jest zasadny.
Zażalenie na postanowienie Kierownika Urzędu Rejonowego w O.-W. wniósł Józef Sz. Zdaniem składającego zażalenie nie było podstaw do zawieszenia postępowania, gdyż koszty postępowania związanego z ustaleniem odszkodowania ponosi zobowiązany do naprawienia szkody.
Wojewoda K. po rozpatrzeniu zażalenia Józefa Sz. postanowieniem z dnia 2 października 1998 r. utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy. Postanowienie to zostało podjęte na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 i art. 144 Kpa. Zdaniem organu odwoławczego przepis art. 6 Kc nakłada na ubiegającego się o odszkodowanie ciężar udowodnienia faktu, iż rzeczywiście miało miejsce zajęcie części nieruchomości przez rzekę P.
W skardze z dnia 30 października 1998 r. na postanowienie Wojewody K. Józef Sz. wniósł o uchylenie kwestionowanego postanowienia podtrzymując argumentację zawartą w zażaleniu.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda K. wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ sąd ten sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez sądową kontrolę wykonywania administracji publicznej. Kontrola wykonywania administracji publicznej oznacza sądową kontrolę zgodności z prawem /legalności/ działalności administracji publicznej /art. 21 ustawy o NSA/. W ramach tej kontroli sąd administracyjny ocenia, czy przy wydawaniu zaskarżonej decyzji lub postanowienia nie naruszono reguł postępowania administracyjnego i czy prawidłowo zastosowano prawo materialne.
Oceniając zaskarżone postanowienie w tych dwóch aspektach stwierdzić należy, że postanowienia organów obu instancji nie mają oparcia w treści art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa. Postępowania rozgraniczeniowe nieruchomości skarżącego z nieruchomościami sąsiednimi w żadnym razie nie mogły przesądzać o tym, czy rzeczywiście miało miejsce trwałe zajęcie przez rzekę P. części nieruchomości skarżącego. Dla stwierdzenia tego faktu wystarczające jest ustalenie granicy między nieruchomością Józefa Sz. a gruntem pokrytym wodą powierzchniową płynącą.
Chybiony jest również wywiedziony w uzasadnieniu skarżonej decyzji pogląd, iż ciężar udowodnienia faktu zajęcia przez rzekę części działki spoczywa na ubiegającym się o przyznanie odszkodowania. W procedurze administracyjnej brak podstaw do przywoływania przepisów kodeksu cywilnego o charakterze proceduralnym.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy o NSA uchylił zaskarżone postanowienie.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 55 ust. 1 ustawy o NSA.