II SA/Łd 37/11 - Wyrok WSA w Łodzi z 2011-04-12

Wyjaśnić przy tym należy, iż zgodnie z definicją ustawową, drogą jest budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym (art. 4 pkt 2 ustawy o drogach publicznych), zaś pas drogowy stanowi wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą (art. 4 pkt 1 ustawy o drogach publicznych). Nie można jednocześnie zapominać, iż chodnik stanowi część drogi przeznaczoną do ruchu pieszych (art. 4 pkt 6 ustawy o drogach publicznych), zaś zieleń przydrożna stanowi roślinność umieszczoną w pasie drogowym (art. 4 pkt 22 ustawy o drogach publicznych). Zatem wziąwszy pod uwagę powyższe definicje ustawowe stwierdzić należy, iż organy dokonały prawidłowej kwalifikacji prawnej działek zajętych pod pas drogowy ulicy R. (która - nota bene - została zaliczona do dróg wojewódzkich na mocy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie ustalenia wykazu dróg krajowych i wojewódzkich ) oraz działki zajętej pod trafostację obsługującą tę ulicę, a w konsekwencji organy doszły do niewadliwego wniosku, iż działki o nr ewid. 40/1, 40/4 i 108/13 nie mogą podlegać zwrotowi.

Odnosząc się zaś do zarzutu skargi dotyczącego naruszenia art. 87 ust. 1 Konstytucji RP ocenić należy, iż jest bezzasadny, bowiem organ swoje rozstrzygnięcie oparł o obowiązujące przepisy prawa, a w szczególności o normy zawarte w ustawie o gospodarce nieruchomościami, nie zaś o przywołane w uzasadnieniu decyzji wyroki sądów administracyjnych.

Reasumując, należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa, a przytoczona w niej argumentacja organu zasługuje na uwzględnienie. Podnoszone w skardze uchybienia nie stanowią naruszenia prawa materialnego, ani przepisów postępowania, które mogłoby skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji - art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. W niniejszej sprawie nie zachodzą również przesłanki do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w myśl art. 145 § 1 pkt 2 powołanej ustawy.

Z tych wszystkich względów Sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

m.ch.