Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot - Szustowska (spr.) Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Protokolant asystent sędziego Anna Dębowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi J. C. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego - uchyla zaskarżoną decyzję.
Decyzją nr [...] z dnia [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, działając na podstawie art. 2 pkt 2 i art. 4 ust. 1,2 i 4 ustawy z dnia 31.maja 1996r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. nr 87, poz. 395 ze zm.) "w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009r. sygn.akt K 49/07 (Dz.U. z dnia 23.12.2009r., Nr 220, poz. 1734)" orzekł o odmowie przyznania J. C. uprawnienia do świadczenia pieniężnego, określonego w ww. ustawie.
W motywach rozstrzygnięcia wskazano, iż strona złożyła wniosek o przyznanie uprawnienia do świadczenia pieniężnego, przewidzianego w powołanej wyżej ustawie. Obszernie cytując uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16.grudnia 2009r., sygn.akt K 49/07 wskazano, iż nie każda praca przymusowa w okresie okupacji uprawnia do przyznania świadczenia pieniężnego, o którym mowa w ustawie. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika zaś, w ocenie organu, że J. C. w okresie okupacji wykonywała pracę przymusową we wsi Radzibórz, gmina Parzęczew, województwo łódzkie, znajdującym się w bezpośrednim sąsiedztwie jej miejsca zamieszkania przed deportacją. Praca ta nie przybrała zatem, w ocenie Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów, szczególnie dotkliwej formy, o której mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego tzn. nie była połączona z wysiedleniem (przymusową zmianą miejsca pobytu) i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska. Z tej przyczyny brak było zatem podstaw do przyznania wnioskodawczyni uprawnienia do świadczenia pieniężnego.
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy J. C. wskazała, iż podjęta decyzja jest dlań krzywdząca. Jako małe dziecko była oddzielona od rodziców na okres 4 lat, żyła w ciągłym strachu, nie mając pewności czy kiedyś jeszcze ich zobaczy oraz czy powróci do domu. Jak wskazała, nie rozumie dlaczego obecnie dziali się ludzi podobnych do niej na lepszych i gorszych.
Decyzją nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14.czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U. nr 98 z 2000r., poz. 1071 ze zm.) oraz art. 2 pkt 2 lit a, art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1,2 i 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji własnej z dnia [...].
W motywach rozstrzygnięcia wskazano, iż z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że zainteresowana wykonywała pracę przymusową w pobliżu miejsca stałego zamieszkania, zatem nie wystąpił fakt deportacji, wskazany w powołanej wyżej ustawie. Nie można bowiem przyjąć, iż obowiązek świadczenia pracy ze strony wnioskodawczyni przybierał szczególnie dotkliwą formę, tzn. był połączony z wysiedleniem (przymusową zmianą miejsca pobytu) i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska.