Dnia 3 października 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Sędziowie Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.) Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska Protokolant specjalista Dominika Janicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 października 2013 roku sprawy ze skargi E. Z. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącego E. Z. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. a.bł.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych utrzymał w mocy decyzję własną "o odmowie uchylenia" decyzji ostatecznej dotyczącej odmowy przyznania E. Z. uprawnienia do świadczenia pieniężnego.
Jak wynika z akt sprawy decyzją z dnia [...], utrzymaną w mocy decyzją z dnia [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, na podstawie art. 2 pkt 2 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonych w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm.), odmówił E. Z. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego. Decyzja ta stała się ostateczna.
Wnioskiem z dnia 12 października 2011 r. E. Z. na podstawie art. 1 ustawy z dnia 25 lutego 2011 r. o zmianie ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. z 2011 r. Nr 72, poz. 380) wystąpił do organu o przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego.
Decyzją z dnia [...] utrzymaną w mocy decyzją z dnia [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił stronie uprawnienia do świadczenia pieniężnego. Organ uznał, że w sprawie nie zaistniał fakt deportacji do pracy przymusowej, bowiem wysiedlenie rodziny E. Z. z miejsca zamieszkania nie miało na celu skierowania do pracy, lecz było związane z utworzeniem poligonu wojskowego.
Wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 r. sygn. akt II SA/Łd 712/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną decyzję z dnia [...] i poprzedzającą ją decyzję z dnia [...]. Sąd orzekający uznał, że w stanie faktycznym sprawy doszło do uchybienia art. 7, 77 § 1 i art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego, a organ powinien ustalić, czy w sprawie miała miejsce deportacja w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy nadanym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r. Zauważył, że z dokumentów załączonych do akt administracyjnych wynika, iż strona w marcu 1941 r. wspólnie z rodziną została wywieziona z rodzinnej miejscowości. Sąd zakwestionował pogląd organu, iż strona była deportowana na skutek działań wojennych (z uwagi na zorganizowanie w rodzinnej miejscowości poligonu), a nie w celu wykonywania pracy. Podkreślił, iż fakt zorganizowania poligonu w rodzinnej miejscowości skarżącego nie jest okolicznością sporną w sprawie, okoliczność ta nie wyklucza jednakże deportacji do pracy przymusowej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 31 maja 1996 r. Zdaniem Sądu, przy okazji zorganizowania w danej miejscowości poligonu wojskowego jej mieszkańcy mogli być deportowani do pracy przymusowej. Przyjęcie przeciwnego poglądu, w sytuacji gdy skarżący wykazał, iż na deportacji świadczył pracę, wymaga wykazania racji organu odpowiednimi dowodami, a w każdym razie zakwestionowania faktu świadczenia pracy przez skarżącego podczas deportacji.