Dnia 4 grudnia 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Grosińska Sędzia WSA Magdalena Sieniuć Protokolant St. sekretarz sądowy Anna Łyżwa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2019 roku sprawy ze skargi M. K. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów w prawo własności 1. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Starosty [...] z dnia [...] nr [...]; 2. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącej M. K. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. ał
Postanowieniem z dnia [...] r., znak: [...] Wojewoda [...], po rozpatrzeniu zażalenia M.K. na postanowienie Starosty [...] z dnia [...] r. znak: [...], odmawiające wydania zaświadczenia o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów - działki nr 259/236 o pow. 0,1850 ha przy ul. A 3B i nr 259/237 o pow. 0,2175 ha przy ul. A 3A, położonej w obrębie [...] miasta Z., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1, art. 144, art. 219 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm., dalej jako k.p.a.) w związku z art. 4a ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów (Dz. U. z 2019 r., poz. 916, dalej jako ustawa), utrzymało w mocy postanowienie organu I instancji.
Jak wynika z akt sprawy wnioskiem z dnia 15 lutego 2019 r. M.K., reprezentowana przez pełnomocnika, wystąpiła do Starosty [...] z wnioskiem, na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 3 ustawy, o wydanie zaświadczenia potwierdzającego przekształcenie prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności tych gruntów w odniesieniu do nieruchomości położonych w obrębie [...] miasta Z., oznaczonych nr 259/236 o pow. 0,1850 ha przy ul. A 3B i nr 259/237 o pow. 0,2175 ha przy ul. A 3A.
Postanowieniem z dnia [...] r. znak: [...], Starosta [...] odmówił wydania zaświadczenia o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności ww. gruntów.
Na to postanowienie M.K. złożyła zażalenie zarzucając "(...) organowi I instancji rażące naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie artykułów: 6, 7, 9, 10, 79, 85 k.p.a., co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego ustalenia stanu faktycznego w sprawie, a to spowodowało naruszenie prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie art. 1 ustęp 2 ustawy, gdzie odmówiono uznania, iż grunty są zabudowane na cele mieszkaniowe wbrew stanowi faktycznemu. (...)"
W uzasadnieniu zażalenia wskazano ponadto, że "(...) Organ w przedmiotowym postępowaniu "przeprowadził" nieznaną prawu administracyjnemu "wizję terenową".
Przywołanym na wstępie postanowieniem z dnia [...] r. Wojewoda [...] utrzymał w mocy postanowienie Starosty [...] z dnia [...] r. znak: [...].
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ II instancji przytaczając treść art. 4 ust. 1 pkt 1 oraz art. 4 ust. 2 pkt 3 ustawy wskazał, iż zaświadczenie nie ma charakteru prawotwórczego i jest wydawane na podstawie dostępnej organowi wiedzy. W judykaturze podkreśla się, że przedmiot postępowania o wydanie zaświadczenia jest wąski i ma specyficzny charakter. Nie obejmuje on kompetencji do orzekania przez organ w danej sprawie administracyjnej, tj. ustalania praw lub obowiązków administracyjnoprawnych podmiotów prawa, lecz sprowadza się wyłącznie do poświadczenia faktów lub stanów prawnych. Zaświadczenie jest aktem wiedzy, a nie aktem woli organu i nie ma charakteru prawotwórczego (wyr. NSA z dnia 8 lutego 2018 r., sygn. akt II OSK 950/16, Legalis). Podkreśla się również, że zaświadczenie jest czynnością faktyczną i stanowi oświadczenie wiedzy organu administracji, który w związku z tym nie może dokonywać w trybie wydawania zaświadczeń jakichkolwiek ustaleń faktycznych i prawnych niewynikających z prowadzonej przez siebie ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu (wyr. WSA w Krakowie z 19 października 2017 r., sygn. akt III SA/Kr 811/17, Legalis). Odnośnie do braku wiedzy organu o pewnych faktach, jakie mają znaleźć się w zaświadczeniu wydawanym na podstawie cytowanej ustawy najdobitniej wyraził się NSA w wyroku z dnia 17 listopada 2017 r. (sygn. akt I OSK 1087/17, Legalis), w którym stwierdził, że organ administracyjny może zaświadczyć tylko o tym, co w bezpośredni sposób wynika z dokumentów pozostających w jego dyspozycji, a które wiążą się z zakresem wykonywanych przez niego ustawowych kompetencji. Zaświadczenie bowiem nie przyznaje, nie stwierdza, nie uznaje uprawnień, ani obowiązków wynikających z przepisów prawa, potwierdza jedynie informacje posiadane przez organ, przy czym poświadczane informacje muszą być oczywiste i bezspornie wynikać z prowadzonych przez organ rejestrów, ewidencji czy innych będących w jego posiadaniu danych.