Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Sieniuć Sędziowie Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Sędzia WSA Jolanta Rosińska (spr.) Protokolant Starszy asystent sędziego Beata Czyżewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 października 2017 r. sprawy ze skargi T. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy prawa do świadczenia wychowawczego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. na rzecz skarżącej T. K. kwotę 500 (pięćset) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. LS
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. o odmowie prawa do świadczenia wychowawczego.
Jak wynika z akt sprawy T. K. wnioskiem z dnia 16 grudnia 2016 r. zwróciła się o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na dzieci: T. K., A. K., L. K. i O. K.
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Prezydent Miasta Ł., na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks Postępowania Administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 23 z późn. zm.), art. 1 ust. 2, art. 4, art. 5 ust. 1, art. 13, art. 27 ust. 3, art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2016 r., poz. 195 z późn. zm.), rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 lutego 2016 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o świadczenie wychowawcze (Dz. U. z 2016 r., poz. 214), orzekł o odmowie prawa do świadczenia wychowawczego na dzieci T. K., A. K., L. K. i O. K. na okres od 1 grudnia 2016 r. Prezydent Miasta Ł. kierując się ustalonym stanem prawnym oraz uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy stwierdził, iż T. K., nie mieści się w katalogu osób, do których świadczenie wychowawcze jest kierowane i nie spełnia przesłanek wynikających z normy zawartej w art. 1 ust. 2 ustawy, bowiem nie wszyscy członkowie jej rodziny zamieszkują na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Od powyższej decyzji odwołanie wniosła T. K. reprezentowana przez adwokat N. S. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 1 ust. 1 pkt 2d ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci poprzez przyjęcie, iż przepis wymaga, by wszyscy członkowie rodziny cudzoziemca zamieszkiwali na terytorium RP. Wskazała także na naruszenie art. 32 Konstytucji poprzez nierówne traktowanie rodzin polskich i rodzin cudzoziemców w analogicznej sytuacji, gdy jeden z rodziców pracuje zagranicą. Nadto, podniosła naruszenie art. 10 K.p.a. poprzez niezapewnienie czynnego udziału w toczącym się postępowaniu. Zdaniem odwołującej się nie sposób kategorycznie stwierdzić, iż ustawa wymaga, aby cudzoziemiec przebywał na terytorium Polski ze wszystkimi członkami rodziny. Polskie rodziny w analogicznej sytuacji, gdy ojciec przebywa poza terytorium RP pracując i zarabiając na utrzymanie rodziny pozostawionej w Polsce uzyskuje rzeczone świadczenia, a rodzinie cudzoziemca w takiej sytuacji nie przyznaje się świadczeń. Ponadto, odwołująca się podkreśliła, że posiada kartę Polaka i stara się o uzyskanie polskiego obywatelstwa, mieszka w Polsce i tutaj zamierza pozostać, dzieci chodzą do szkoły i przedszkola, najstarsza córka studiuje na Uniwersytecie [...]. Ojciec dzieci pracuje na Ukrainie, lecz nie pobiera tam żadnych świadczeń na dzieci, jakie mogłyby być uznane za podobne do świadczenia wychowawczego, regularnie przyjeżdża do rodziny, a w Polsce będzie mógł zamieszkać dopiero po otrzymaniu przez nią i dzieci obywatelstwa.
Wspomnianą na wstępie decyzją z dnia [..] r. nr [...] Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 23 z późn. zm.), art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2016 r. poz. 195, z późn.zm.). utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Organ wyjaśnił, że zgodnie z treścią art. 1 ust. 2 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci, prawo do świadczenia wychowawczego przysługuje: obywatelom polskim; cudzoziemcom: a) do których stosuje się przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, b) jeżeli wynika to z wiążących Rzeczpospolitą Polską dwustronnych umów międzynarodowych o zabezpieczeniu społecznym, c) przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy udzielonego w związku z okolicznościami, o których mowa w art. 127 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. 2013, poz. 1650, z późn. zm.), jeżeli zamieszkują z członkami rodzin na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, d) posiadającym kartę pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy", jeżeli zamieszkują z członkami rodzin na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z wyłączeniem obywateli państw trzecich, którzy uzyskali zezwolenie na pracę na terytorium państwa członkowskiego na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, obywateli państw trzecich przyjętych w celu podjęcia studiów oraz obywateli państw trzecich, którzy mają prawo do wykonywania pracy na podstawie wizy. Organ wskazał, że T. K., obywatelka Ukrainy, do złożonego wniosku załączyła dokumenty potwierdzające sytuację rodziny, karty pobytu wydane przez Wojewodę Ł. z dnia [...] r. nr [...] (T. K., z adnotacją dostęp do rynku pracy) i z dnia [...] r. nr [...] (A. K.), wizy nr [...] (O. K.), nr [...] (A. K.), nr [...] (L. K.), paszport nr [...] (T. K.), zaświadczenie w języku ukraińskim o zarobkach O. K. za okres od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. T. K. w oświadczeniu złożonym w dniu 16 grudnia 2016 r. pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń zeznała, iż nie podejmuje zatrudnienia od wielu lat. Mąż pracuje na Ukrainie dłużej niż 3 lata u jednego pracodawcy. Organ dodał, że zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 12 grudnia 2013r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2013 r. poz. 1650), cudzoziemcem jest każdy, kto nie posiada obywatelstwa polskiego. Bezspornie zatem T. K., obywatelka Ukrainy jest cudzoziemcem. Dlatego też, zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. a - d ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci - warunkiem przysługiwania jej świadczenia wychowawczego jest przynależność do któregoś z kręgu podmiotów wymienionych w art. 1 ust. 2 pkt 2, lit. a- d ustawy. T. K. posiada kartę pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy", zatem świadczenie wychowawcze przysługiwałoby jej na podstawie art. 1 ust. 2 pkt 2 lit d ustawy pod warunkiem, że członkowie rodziny zamieszkiwaliby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jak wynika jednak z akt sprawy, jej mąż - O. K. przebywa i pracuje na Ukrainie, zatem nie zamieszkuje wspólnie z rodziną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Skoro O. K. (mąż wnioskodawczyni) zamieszkuje na terytorium Ukrainy, zatem świadczenie wychowawcze na dzieci wnioskodawczyni na podstawie art. 1 ust. 2 pkt 2 lit d ustawy nie przysługuje. Rozstrzygając sprawę Kolegium nie dopatrzyło się zarówno w zaskarżonej decyzji jak i w rozwiązaniach ustawowych naruszenia zasady równości wyrażonej w art. 32 Konstytucji RP. Różnicowanie podmiotów prawa charakteryzujących się wspólną cechą istotną jest dopuszczalne (nie narusza zasady równości), ale pod warunkiem jasno sformułowanego kryterium, na podstawie którego owo zróżnicowanie jest dokonywane. Ustawodawca wprost wskazał, iż świadczenie wychowawcze może być przyznane cudzoziemcom m. in., jeżeli zamieszkują z członkami rodzin na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Brak spełniania norm art. 1 ust. 2 pkt 2 lit d ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci skutkować musi odmową przyznania świadczenia wychowawczego. W odniesieniu do zarzutu naruszenia procedury Kolegium wskazało, że naruszenie art. 10 § 1 K.p.a. przez niezawiadomienie strony o zebraniu materiału dowodowego oraz możliwości wypowiedzenia się oraz składania wniosków może odnieść skutek wówczas, gdy stawiająca go strona wykaże, że zarzucane uchybienie uniemożliwiło jej dokonanie konkretnych czynności procesowych. Pełnomocnik odwołującej się na etapie postępowania odwoławczego - w dniu 16 marca 2017 r. zapoznała się z aktami sprawy i nie składała dodatkowych wyjaśnień i nowych dowodów w sprawie. Ponadto, materiał dowodowy zebrany w sprawie składa się wyłącznie z wniosku i dokumentów do niego załączonych przez stronę.