Dla potrzeb sprawy niniejszej przypomnieć trzeba, że celem świadczenia wychowawczego jest częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowywaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych (art. 4 ust. 1 ustawy). Świadczenie wychowawcze przysługuje matce, ojcu, opiekunowi faktycznemu dziecka albo opiekunowi prawnemu dziecka (art. 4 ust. 2 ustawy). Świadczenie wychowawcze przysługuje osobom, o których mowa w art. 4 ust. 2, w wysokości 500 zł miesięcznie na dziecko w rodzinie (art. 5 ust. 1 ustawy), z tym że na pierwsze dziecko przysługuje ono osobom, o których mowa w art. 4 ust. 2, jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę nie przekracza kwoty 800 zł (art. 5 ust. 3 ustawy). Prawo do przedmiotowego świadczenia po myśli art. 1 ust. 2 pkt 1 przysługuje obywatelom polskim oraz cudzoziemcom, którzy muszą spełnić dodatkowe przesłanki sprecyzowane w art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy. Zgodnie z brzmieniem art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d ustawy prawo do świadczenia wychowawczego przysługuje cudzoziemcom posiadającym kartę pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy", jeżeli zamieszkują z członkami rodzin na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z wyłączeniem obywateli państw trzecich, którzy uzyskali zezwolenie na pracę na terytorium państwa członkowskiego na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, obywateli państw trzecich przyjętych w celu podjęcia studiów oraz obywateli państw trzecich, którzy mają prawo do wykonywania pracy na podstawie wizy.
Ponadto podkreślić trzeba, że jak wynika zarówno z tytułu ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 195 z późn. zm.), jak i treści jej art. 4 ust. 1, celem omawianej regulacji prawnej jest udzielenie przez Państwo rodzicom (opiekunom) dzieci pomocy w wychowaniu dzieci w formie częściowego pokrycia wydatków związanych z wychowywaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych (świadczenie wychowawcze).
Organ administracji odmówił T. K. wnioskowanego świadczenia wychowawczego powołując się na niespełnienie przesłanki wspólnego zamieszkiwania wszystkich członków rodziny na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, albowiem mąż skarżącej przebywa i pracuje na Ukrainie.
Należy w pełni podzielić stanowisko skarżącej, iż przyjęta przez organy obu instancji argumentacja jest wadliwa i opiera się na nieprawidłowej wykładni art. 1 ust. 2 pkt 2d ustawy o pomocy państwa w wychowaniu dzieci oraz art. 2 pkt 16 zawierającego definicję legalną rodziny. Nawet bowiem z literalnego brzmienia powołanych przepisów nie sposób wywieść wniosku, iż cudzoziemiec musi zamieszkiwać ze wszystkimi osobami wymienionymi w art. 2 pkt. 16 ustawy.
Definicja rodziny wskazana w art. 2 pkt 16 ustawy o pomocy państwa w wychowaniu dzieci jest tożsama z definicją rodziny zawartą w art. 3 pkt 16 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Zgodnie zaś z art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy o świadczeniach rodzinnych, warunkiem przysługiwania cudzoziemcom świadczeń rodzinnych jest przebywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na pobyt stały, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej, zezwolenia na pobyt czasowy udzielonego w związku z okolicznościami, o których mowa w art. 127 lub art. 186 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2013 r. poz. 1650 z późn. zm.) lub w związku z uzyskaniem w Rzeczypospolitej Polskiej statusu uchodźcy lub ochrony uzupełniającej, jeżeli zamieszkują z członkami rodzin na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. c).