Ponadto, z treści tego przepisu nie można wyprowadzić sztywnej reguły, która określałaby w konkretnej sytuacji życiowej, które osoby należy zaliczyć do rodziny. Ustawodawca zobowiązał organ do analizy tej kwestii w odniesieniu do każdej konkretnej sprawy właśnie poprzez użycie słowa "odpowiednio", najwyraźniej uznając, że możliwe komplikacje stosunków rodzinnych nie są materią, którą można i należy regulować sztywno i kazuistycznie. W rozpatrywanej sprawie organy orzekające nie przeprowadziły jednak takiej analizy.
Analogiczny pogląd prawny wypowiedział również Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 lutego 2012 r. w sprawie sygn. akt I OSK 1709/11 ( LEX nr 1136646 ), na który powołał się także WSA w Lublinie uzasadnieniu wskazanego powyżej wyroku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w składzie rozpoznającym skargę T. K. w pełni podziela pogląd prawny zaprezentowany w powołanych wyrokach.
Prawidłowa wykładnia art. 1 ust. 2 pkt 2d ustawy o pomocy państwa w wychowaniu dzieci nie może wszak prowadzić do wniosku, iż świadczenie wychowawcze przysługuje wyłącznie w sytuacji wspólnego zamieszkiwania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wszystkich członków rodziny wnioskodawcy będącego cudzoziemcem. Tak bowiem jak w przypadku rodzin polskich, nierzadko jedno z rodziców jest zatrudnione za granicą, a drugie wraz z dziećmi zamieszkuje w Polsce.
Nie ulega wątpliwości, że intencją ustawodawcy było wyeliminowanie przypadków pobierania świadczenia przez uprawnionych nie zamieszkujących na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. W przedmiotowej sprawie uprawniona razem z dziećmi zamieszkuje jednak w Polsce, a zgromadzony dotychczas materiał dowodowy zdaje się wskazywać, że centrum jej spraw życiowych znajduje się w Polsce. Najstarsza córka tutaj studiuje, a dzieci uczęszczają do przedszkola, jedynie mąż pracuje na Ukrainie.
Kwestię zamieszkiwania reguluje art. 25 K.c., jako miejscowość, w której osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu. "Miejsce zamieszkania" jest zatem konstrukcją prawną, na którą składają się dwa elementy: fizyczne przebywanie w danej miejscowości (corpus) i zamiar, wola stałego pobytu (animus). Powszechnie przyjmuje się, że oba te elementy muszą występować łącznie. Dla ustalenia miejsca zamieszkania nie wystarczy zatem ani samo zamieszkiwanie w sensie fizycznym, jednak bez zamiaru stałego pobytu, choćby zamieszkiwanie trwało przez dłuższy czas, ani sam zamiar stałego pobytu w danej miejscowości niepołączony z przebywaniem w tej miejscowości. O miejscu zamieszkania rozstrzyga zawsze całokształt okoliczności wskazujących na zejście się stanu faktycznego przebywania z zamiarem takiego przebywania. Z akt sprawy nie wynika jednak, aby organy administracji kwestionowały fakt zamieszkiwania skarżącej wraz z dziećmi na terenie Polski, a w konsekwencji związane z tym zamieszkiwaniem uprawnienie do świadczenia wychowawczego na dzieci.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku. W kwestii zaś kosztów postępowania orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a. - pkt 2 sentencji.
A.B.