Z przytoczonych przepisów wynika ustawowy obowiązek dłużnika alimentacyjnego zwrotu świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego oraz obowiązek organu wydania stosownej decyzji o zwrocie świadczeń w sytuacji, gdy zakończy się okres wypłaty alimentów z funduszu alimentacyjnego lub zostanie uchylona decyzja przyznająca świadczenia z funduszu alimentacyjnego (art.27 ust.2)
W rozpatrywanej sprawie Burmistrz Ł. decyzją ostateczną nr [...] z dnia [...] przyznał świadczenie z funduszu alimentacyjnego na rzecz uprawnionej M. Ł. w wysokości 400,00 zł miesięcznie na okres od 1.października 2009r. do 30.września 2010r. Świadczenie wspomniane zostało wypłacone w łączonej kwocie 4.800,00,-zł., zaś dłużnik alimentacyjny nie dokonał spłaty tejże należności w żadnej kwocie. Tym samym też zasadnie organ właściwy wierzyciela alimentacyjnego orzekł o ich zwrocie w trybie art.27 ust. 2 powołanej ustawy.
Odnosząc się do zarzutów skargi wskazać natomiast należy, iż kwestia aktualnych możliwości zarobkowych skarżącego, związanych z jego pobytem w zakładzie karnym, nie ma bezpośredniego wpływu na określenie jego zobowiązania, wynikającego z wypłaty świadczeń alimentacyjnych należnych jego córce. Uzyskanie bowiem przez decyzje o przyznaniu świadczenia alimentacyjnego waloru ostateczności oznacza związanie nią organu administracji orzekającego o zwrocie przez dłużnika alimentacyjnego wypłaconych na jej podstawie świadczeń łącznie z ustawowymi odsetkami. W tej sytuacji wydana przez organ I instancji decyzja z dnia [...] stanowiła jedynie konsekwencję wypłacenia na rzecz osoby uprawnionej świadczeń z funduszu alimentacyjnego w okresie od dnia 1.października 2009r. do dnia 30.września 2010r. (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14.października 2011r., sygn.akt II SA/Łd 915/11, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Bezprzedmiotowe są zatem te zarzuty skargi, które wiążą się z przebywaniem skarżącego w zakładzie karnym, bowiem nie mają wpływu na określenie wysokości jego zobowiązania. Ustawowy obowiązek dłużnika alimentacyjnego do zwrotu świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego, łącznie z ustawowymi odsetkami oraz obowiązek organu wydania stosownej decyzji o zwrocie świadczeń ma bowiem miejsce w sytuacji, gdy zakończy się okres wypłaty alimentów z funduszu alimentacyjnego lub zostanie uchylona decyzja przyznająca świadczenia z funduszu alimentacyjnego. Decyzja wydawana w sprawie obciążenia dłużnika alimentacyjnego obowiązkiem zwrotu kwot świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego nie jest decyzją uznaniową. Organ w prowadzonym postępowaniu zobowiązany jest jedynie ustalić, czy została wydana decyzja ostateczna o przyznaniu świadczenia z funduszu alimentacyjnego i czy zostały wypłacone świadczenia, zaś w razie poczynienia w tym zakresie pozytywnych ustaleń, ma obowiązek wydać decyzję nakazującą zwrot przez dłużnika alimentacyjnego, wypłaconych na rzecz osoby uprawnionej świadczeń. (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 21.października 2010r., sygn.akt II SA/Po 491/10, dostępny w Systemie Informacji Prawnej Lex nr 754443)
Odrębną kwestią pozostaje natomiast sprawa ewentualnego umorzenia należności alimentacyjnych. Problem ten może być przez organ rozpatrywany po wydaniu decyzji o zwrocie należności z tytułu świadczeń wypłaconych osobie uprawnionej funduszu alimentacyjnego i na wniosek zainteresowanego. Jak wynika zaś z nadesłanych do kontroli sądowej akt sprawy, postępowanie w tym zakresie toczy się w związku z wnioskiem skarżącego, sformułowanym w odwołaniu od decyzji Burmistrza Ł. z dnia [...]. W tymże postępowaniu sporządzony został również wywiad środowiskowy z dnia 19.października 2011r., nie było zatem podstaw do załączania go do akt sprawy niniejszej (dodatkowo - w postępowaniu sądowoadministracyjnym ocenie podlega stan faktyczny i prawny badanej sprawy na dzień wydania zaskarżonej decyzji - tj. w tym wypadku na dzień 7.kwietnia 2011r.).
Nie było też potrzeby doprowadzania skarżącego na rozprawę w niniejszej sprawie. Jak bowiem wspomniano, sąd administracyjny, co do zasady, nie prowadzi postępowania dowodowego. Ocenia jedynie zaskarżony akt administracyjny pod względem zgodności z prawem, czyniąc to na podstawie akt sprawy (art.133 § 1 p.p.s.a.). Obecność skarżącego na rozprawie nie była zatem niezbędna.
Biorąc pod uwagę powyższe, na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzeczono o oddaleniu skargi, wobec braku podstaw do jej uwzględnienia.
m.o.