Dnia 8 października 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Stępień Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Protokolant Asystent sędziego Jarosław Moraczewski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 października 2010 roku sprawy ze skargi S. Ż. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego oddala skargę.
Decyzją z dnia [...]r. Nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na podstawie art. 2 pkt 2, art. 4 ust. 1, 2, 4 ustawy z dnia 31 maja 1996r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzesze i Związek Socjalistyczny Republik Radzieckich (Dz.U. Nr 87, poz. 395 ze zm.) oraz w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009r., K 49/07 (Dz.U. Nr 220, poz. 1734) odmówił S. Ż. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej.
W uzasadnieniu decyzji organ wyjaśnił, iż stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzesze i Związek Socjalistyczny Republik Radzieckich, represją jest deportacja, wywiezienie do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 m-cy z terytorium państwa polskiego, w jego granicach sprzed 1 września 1939r. na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-1945. Zaznaczył, iż Trybunał Konstytucyjny w swym wyroku z grudnia 2009 roku stwierdził niezgodność art. 2 pkt 2 ustawy w zakresie, w jakim pomija przesłankę deportacji do pracy przymusowej w granicach przedwojennego państwa polskiego, z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Kierownik podkreślił, iż z przywołanego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego wywieść należy, iż warunkiem uzyskania prawa do świadczenia pieniężnego określonego w ustawie jest udowodnienie wykonywania pracy przymusowej połączonej z wysiedleniem, wyrwaniem z dotychczasowego środowiska. Kierownik zaznaczył, iż nie każda praca przymusowa w okresie okupacji uprawnia do przyznania świadczenia. Z materiałów sprawy wynika natomiast, że strona w okresie okupacji wykonywała pracę przymusową w miejscowości Ł., praca ta nie przybrała zatem szczególnie dotkliwej formy, o której pisze Trybunał Konstytucyjny i nie była związana z wyrwaniem z dotychczasowego środowiska.
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy S. Ż. podkreśliła, iż owszem osoby wysiedlone są bardziej pokrzywdzone, niemniej jednak jej rodzina także doznała wielkich krzywd. Wyjaśniła, iż z sześcioosobowej rodziny jedynie ona i brat pozostali w miejscu zamieszkania, rodzice i rodzeństwo zostali wywiezieni do Niemiec. Oświadczyła, iż pracowała ponad swoje siły i niewątpliwie została wyrwana z dotychczasowego środowiska i rozdzielona z rodziną, mieszkała z bratem w pustym mieszkaniu, w warunkach uwłaczających godności ludzkiej.
Decyzją z dnia [...]r. Nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na podstawie art. 138 §1 pkt 1 w związku z art. 127 §3 Kpa, art. 2 pkt 2 lit. a, art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1, 2, 4 ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzesze i Związek Socjalistyczny Republik Radzieckich, utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...]r.
W uzasadnieniu decyzji organ powtórzył dotychczasowy przebieg postępowania, argumentację wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy oraz uzasadnienie utrzymanej w mocy decyzji, podkreślając, iż zasługuje na podzielenie. Organ wywiódł, iż z poczynionych ustaleń faktycznych wynika, iż nie miała miejsca deportacja, strona wykonywała pracę przymusową w miejscu zamieszkania, przesłanka deportacji wynika natomiast wprost z ustawy. Jednocześnie organ podkreślił, iż nie neguje faktu ciężkiej sytuacji strony podczas działań wojennych, jednak wobec braku zaistnienia przesłanki wynikającej wprost z art. 2 pkt 2a ustawy nie jest uprawnione orzeczenie o przyznaniu świadczenia.