1. Przepis art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/ wyjaśnia, że przez "remont" należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji.
2. Rozbiórka części drewnianego budynku i wykonanie w to miejsce murowanych części nie stanowi remontu istniejącego obiektu budowlanego w rozumieniu art. 3 pkt 8 Prawa budowlanego/, lecz jest budową obiektu budowlanego w rozumieniu art. 3 pkt 6 tejże ustawy.
W takim bowiem przypadku wykonanych robót budowlanych nie można uznać za odtworzenie stanu pierwotnego.
oddala skargę w przedmiocie rozbiórki samowolnie wykonanych ścian i fundamentów.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna.
Z dniem 1 stycznia 1995 roku weszła w życie ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/. Z tym dniem straciła moc ustawa z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./.
Stosownie do art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, zamieszczonym w Rozdziale 11 "Przepisy przejściowe i końcowe", do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy, a nie zakończonych decyzją ostateczną, stosuje się przepisy ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2.
W myśl ustępu 2 art. 103 powołanej wyżej ustawy art. 48 tejże ustawy, dotyczącego orzekania o rozbiórce obiektu budowlanego lub jego części, nie stosuje się do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy. Do takich obiektów stosuje się przepisy dotychczasowe.
W wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 stycznia 1996 r. - K 9/95 ustawą z dnia 5 lipca 1996 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane /Dz.U. nr 100 poz. 465/ dokonano zmiany art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane w ten sposób, iż rozszerzono stosowanie przepisów dotychczasowych do obiektów, w stosunku do których przed dniem 1 stycznia 1995 roku wszczęte zostało postępowanie administracyjne.
W rozważanej sprawie budowa /jak i wcześniejsza rozbiórka/ części przedmiotowego budynku mieszkalnego została rozpoczęta i zakończona w 1995 roku /okoliczność bezsporna/. Nie ulega też wątpliwości, że postępowanie administracyjne zostało wszczęte w dniu 25 lipca 1995 r. na żądanie właściciela sąsiedniej nieruchomości, który zgłosił fakt prowadzenia robot budowlanych na terenie nieruchomości skarżącego i zażądał interwencji organu nadzoru budowlanego. W sierpniu 1995 r. organ I instancji dokonał pierwszych czynności w sprawie /oględziny/.
W tym stanie rzeczy do przedmiotowego obiektu budowlanego znajdują zastosowanie przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane.
Zgodnie z tym przepisem właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę albo zgłoszenia, bądź też pomimo wniesienia sprzeciwu przez właściwy organ.
Powyższy przepis przewiduje przesłanki, których wystąpienie obliguje organy administracji państwowej do nakazania rozbiórki obiektu budowlanego. Warunkiem koniecznym do orzeczenia rozbiórki obiektu budowlanego lub jego części i to zarówno wybudowanego jak i będącego w budowie, jest stwierdzenie, że budowa - zakończona lub będąca w toku - prowadzona jest /była/ bez wymaganego pozwolenia na budowę albo zgłoszenia bądź też pomimo sprzeciwu właściwego organu. Tym samym dla właściwego zastosowania norm prawa materialnego niezbędne jest ustalenie, czy przedmiotowy obiekt jest obiektem budowlanym, którego budowa wymaga uzyskania pozwolenia na budowę lub zgłoszenia.
W myśl art. 28 ust. 1 ustawy Prawo budowlane - w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania zaskarżonej decyzji - roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę z zastrzeżeniem art. 29 i art. 30.