W konkluzji uwag skierowanych do organów administracji wskazać należy, iż odwołanie od decyzji pierwszej instancji zostało wniesione przez kilkadziesiąt osób, wśród których były zarówno osoby, które organy zaliczyły do kręgu uczestników postępowania, jak i inne, którym nie przyznano statusu strony w sprawie. Odwołania pierwszej grupy osób zostały rozpoznane merytorycznie poprzez wydanie decyzji kwestionowanej w niniejszym postępowaniu. Postępowanie odwoławcze zainicjowane pismami drugiej grupy osób zakończyło się wydaniem przez organ odwoławczy 15 decyzji o umorzeniu postępowań odwoławczych. Rozstrzygnięcia o umorzeniu postępowań odwoławczych nie zostały zaskarżone do sądu administracyjnego. Niemniej jednak sąd chciałby zwrócić uwagę, że wniesienie odwołania od decyzji organu pierwszej instancji przez dwie lub więcej osób nakłada na organ odwoławczy obowiązek ich łącznego rozpatrzenia i wydania jednej decyzji w stosunku do wszystkich autorów odwołań. Złożenie bowiem wielu odwołań od decyzji wydanej w jednym postępowaniu administracyjnym nie powoduje wszczęcia kilku odrębnych postępowań odwoławczych, które kończyłyby się wydaniem odrębnych decyzji drugoinstancyjnych. W orzecznictwie sądów administracyjnych, które zresztą tutejszy sąd w pełni podziela przyjmuje się, że w przypadku, gdy od decyzji organu pierwszej instancji złożonych zostaje wiele odwołań, organ odwoławczy, zgodnie z literalnym brzmieniem art. 138 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, wydaje jedną decyzję, w której powinien rozstrzygnąć o wszystkich tych odwołaniach. Organ odwoławczy może więc zawrzeć w jednej decyzji różne rozstrzygnięcia w stosunku do jednego lub kilku odwołujących się. Warunkiem zgodności z prawem takiej decyzji jest to, aby rozstrzygnięcia te nie pozostawały ze sobą w sprzeczności. Dopuszczalna jest zatem sytuacja, w której organ drugiej instancji jedną decyzji umorzy w postępowanie odwoławcze w stosunku do tych odwołujących się, którzy nie posiadają interesu prawnego, który dawałby im legitymację do udziału w postępowaniu w charakterze strony oraz w wyniku rozpoznaniu odwołań pozostałych osób utrzyma decyzję organu pierwszej instancji w mocy, uznając, że jest ona zgodna z prawem (vide: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 22 grudnia 2008 roku, sygn. akt II OSK 1109/07, Lex nr 513841 i z dnia 19 lutego 1999 roku, sygn. akt I SA/Gd 737/97, Lex nr 38675, wyroki WSA: w Łodzi z dnia 21 lutego 2013 roku, sygn. akt: II SA/Łd 850/12, w Lublinie z dnia 1 lipca 2008 roku, sygn. akt III SA/Lu 68/08, Lex nr 516040, w Krakowie z dnia 9 lipca 2010 roku, sygn. akt II SA/Kr 524/10, Lex nr 674246, w Warszawie z dnia 12 lutego 2008 roku, sygn. akt IV SA/Wa 1405/07, Lex nr 510803, w Olsztynie z dnia 30 kwietnia 2012 roku, sygn. akt II SA/Ol 1047/09, w Poznaniu z dnia 22 kwietnia 2010 roku, sygn. akt IV SA/Po 1021/09, w Gliwicach z dnia 29 listopada 2012 r. sygn. akt II SA/Gl 815/12, wszystkie dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl).
Ustosunkowując się do zarzutów skargi wyjaśnić należy, że w postępowaniu poprzedzającym wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach organ nie bada uprawnień wnioskodawcy do gruntu objętego jego wnioskiem. Innymi słowy, wnioskodawca nie musi dysponować daną nieruchomością na cele budowlane. Tym samym bez wpływu na rozstrzygnięcie pozostaje kwestia, iż wnioskodawca nie jest właścicielem drogi dojazdowej do elektrowni. Podobnie bez wpływu na rozstrzygnięcie pozostaje ewentualny spadek wartości sąsiednich gruntów na skutek realizacji inwestycji.
W konkluzji wskazać należy, iż organy ponownie prowadząc postępowanie zobligowane będą uzupełnić w odpowiednim zakresie materiał dowodowy i w jego świetle ocenić czy realizacja inwestycji na określonym terenie jest możliwa do realizacji. Także brak dołączenia do raportu odpowiednich dokumentów uniemożliwił składowi orzekającemu wypowiedzenie się co do możliwości realizacji inwestycji z punktu widzenia środowiskowych uwarunkowań.
Mając powyższe na uwadze, sąd orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i "c" w zw. z art. 135. O zwrocie kosztów postępowania orzeczono w punkcie drugim wyroku na mocy art. 200 i art. 205 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W punkcie trzecim wyroku sąd opierając się na regulacji art. 152 wyżej powołanej ustawy stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku.
A. P.