Dnia 28 października 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Rosińska Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska (spr.) Protokolant Specjalista Aleksandra Błaszczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 października 2015 roku sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości oddala skargę. LS
Decyzją z dnia [...] Wojewoda [...], po rozpatrzeniu odwołania A Spółka z o.o., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267 - w dalszej części uzasadnienia przywoływana jako: k.p.a.), utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...]r. orzekającą o umorzeniu w całości postępowania w sprawie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości gruntowej położonej w Ł. przy ul. A 18/20, oznaczonej jako działki nr 123/3, 124/1, 124/2 o łącznej powierzchni 0,5465 ha.
Z ustalonego w oparciu o akta administracyjne sprawy stanu faktycznego wynika, iż Prezydent Miasta Ł. orzekł o umorzeniu w całości opisanego wyżej postępowania uzasadniając swoje rozstrzygnięcie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 marca 2015 r. sygn. akt K 29/13, który orzekł między innymi, że art. 1 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (tekst jedn. Dz. U. 2012 r. poz. 83 ze zm. - powoływana dalej jako: ustawa) w zakresie, w jakim przyznaje uprawnienie do przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności osobom fizycznym i prawnym, które nie miały tego uprawnienia przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 28 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 187, poz. 1110), jest niezgodny z art. 2 Konstytucji RP. W ocenie organu I instancji, wejście w życie wyroku TK spowodowało, że uchylony został art. 1 ust. 1 i 3 ustawy, w stosunku do osób fizycznych i prawnych będących użytkownikami wieczystymi nieruchomości wykorzystywanych do prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Oznacza to, że osobom tym nie przysługuje żądanie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności na podstawie tej ustawy. Co za tym, zdaniem organu I instancji brak jest podstawy prawnej do rozpatrzenia wniosku Spółki o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, wykorzystywanej na prowadzenie działalności gospodarczej, co powoduje, że prowadzone postępowania administracyjne stało się bezprzedmiotowe. W związku z tym, w myśl uregulowania zawartego w art. 105 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej wydał decyzję o umorzeniu postępowania.
W odwołaniu od powyższej decyzji pełnomocnik Spółki A zarzucił m.in. naruszenie: art. 105 § 1 w związku z art. 106 § 1 k.p.a. poprzez przedwczesne umorzenie sprawy, którego jedyną przyczyną było wydanie wyroku TK oraz mimo braku sporządzenia uzasadnienia przez TK, bez którego nie jest jasne do jakich dokładnie przypadków ma zastosowanie przedmiotowy wyrok; art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. poprzez merytoryczne rozstrzygnięcie w sprawie w oparciu o inną wersję ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, co jest sprzeczne z wyrokiem TK w sprawie K 29/13, zgodnie z którym rozstrzygnięcie powinno nastąpić na podstawie brzmienia ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 187, poz. 1110); art. 7 i art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. poprzez niewyczerpujące zebranie i rozpatrzenie całokształtu materiału dowodowego, w szczególności poprzez nieprzeprowadzenie żadnego dowodu na okoliczność ustalenia czy przedmiotowa nieruchomość była zabudowana garażami albo przeznaczona pod tego rodzaju zabudowę, podczas gdy z umowy aktu notarialnego z dnia 14 grudnia 2007 r. wynika, iż część nieruchomości została oddana w najem pod pomieszczenia garażowe.