Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wniósł K. B., zarzucając naruszenie prawa materialnego tj. art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz prawa procesowego w szczególności art. 7 i art. 77 kpa i żądając uchylenia decyzji organów obu instancji.
W motywach skargi skarżący zwrócił uwagę na błędne ustalenie kręgu stron postępowania, wymienił szereg działek, których właściciele, jego zdaniem, winni być uwzględnieni, gdy tymczasem nie byli powiadamiani o żadnej czynności postępowania, nie wiedzieli o wszczęciu postępowania. Tym samym, zdaniem strony, błędne ustalenie kręgu stron postępowania w konsekwencji doprowadziło do naruszenia art. 7 i art. 77 kpa, bowiem nie zebrano pełnego materiału sprawy i nie rozpatrzono go. Dalej, skarżący wywiódł, iż organy dokonały niewłaściwej analizy art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, gdyż zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu rozumie się zarówno decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego jak i decyzję o warunkach zabudowy. Strona dodała, iż w jej ocenie wniosek Spółki został początkowo prawidłowo zakwalifikowany, jako dotyczący wydania decyzji o warunkach zabudowy, tym bardziej, iż cele publiczne są skatalogowane w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a planowana inwestycja nie mieści się w ich zakresie, dlatego brak było podstaw do umorzenia postępowania.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. podtrzymało argumentację przedstawioną w zakażonej decyzji i wniosło o oddalenie skargi. Kolegium podkreśliło, iż przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym określają odrębny tryb postępowania dla wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego i dla decyzji o warunkach zabudowy. Wszczęte przez organ I instancji postępowanie, bez wniosku Spółki, było bezprzedmiotowe i na podstawie art. 105 § 1 kpa należało je umorzyć.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola wspomniana sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (§ 2).
Sąd nie przejmuje sprawy administracyjnej do końcowego załatwienia, lecz ma jedynie ocenić działalność organu orzekającego.
Uwzględniając skargę, sąd uchyla decyzję w całości albo części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa, dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub też inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Jeżeli natomiast zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub innych przepisach - stwierdza nieważność decyzji w całości lub części. Stwierdzenie wydania decyzji z naruszeniem prawa wchodzi zaś w grę, o ile zachodzą przyczyny, określone w kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach (art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej w dalszej części rozważań p.p.s.a.). Po myśli zaś art. 134 § 1 p.p.s.a. rozstrzygając daną sprawę, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi.