Stosownie do treści art. 105 § 1 kpa, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania. Przesłanka bezprzedmiotowości nie została wprawdzie zdefiniowana przez ustawodawcę, w orzecznictwie sądowym przyjmuje się jednakże, iż występuje ona, gdy brak jest podstaw prawnych do merytorycznego rozstrzygnięcia danej sprawy w ogóle bądź nie było podstaw do jej rozpoznania w drodze postępowania administracyjnego. Z bezprzedmiotowością mamy do czynienia w szczególności wówczas, gdy strona rezygnuje z ubiegania się o rozstrzygnięcie określonej treści, gdy przyznanie określonego uprawnienia stało się zbędne lub gdy organ administracyjny stwierdzi oczywisty brak podstaw prawnych i faktycznych do merytorycznego rozpatrzenia sprawy, gdy sprawa, która miała być załatwiona w drodze decyzji, albo nie miała charakteru sprawy administracyjnej jeszcze przed datą wszczęcia postępowania, albo utraciła charakter sprawy administracyjnej w toku postępowania, przestała być regulowana przepisami dającymi podstawę do wydania decyzji administracyjnej (por. wyrok NSA z dnia 26 września 2001 r., V SA 381/01, LEX nr 78917, czy wyrok NSA z dnia 13 lutego 2001 r., I SA 2032/99, LEX nr 75519 oraz wyrok NSA z dnia 21 stycznia 1999 r., SA/Sz 1029/97, LEX nr 36139). Umorzenie postępowania administracyjnego jest orzeczeniem formalnym, kończącym postępowanie bez merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, przepis art. 105 § 1 k.p.a. nie powinien być więc interpretowany rozszerzająco, a umorzenie postępowania powinno być traktowane jako środek ostateczny, mający zastosowanie tylko w tych sytuacjach, kiedy nie ma możliwości podjęcia merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok NSA z dnia 19 lutego 1998 r., I SA/Ka 1254/96, LEX nr 34116, wyrok SN z dnia 9 lutego 2001 r., III RN 57/00, OSNP 2001/16/502, wyrok NSA z dnia 9 września 1998 r., IV SA 1634/96, LEX nr 43795, wyrok NSA z dnia 27 czerwca 1997 r., I SA/Wr 871/96, LEX nr 30820).
Podsumowując powyższe rozważania należy stwierdzić, iż wobec jednoznacznie sprecyzowanego żądania inwestora domagającego się ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, bezprzedmiotowe było prowadzenie postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla planowanej inwestycji.
Z tych wszystkich względów Sąd uznał, że podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu można wziąć pod uwagę, dlatego na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.
ar