Wydanie na podstawie przepisów rozdziału 4 "Utrzymanie powagi sądu" ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych /t.j. Dz.U. 1994 nr 7 poz. 25 ze zm./ zarządzenia lub postanowienia o ukaraniu karą porządkową grzywny /art. 43 par. 2 cyt. ustawy/, podejmowane są z urzędu, niezależnie od przebiegu postępowania, w oderwaniu od toczącej się sprawy i mogą się odnosić zarówno do stron, jak i osób trzecich interwenientów, świadków, biegłych, a także osób postronnych /np. obserwatorów/.
Istotną, wyróżniającą cechą tych zarządzeń i postanowień jest ich natychmiastowa wykonalność oraz niezaskarżalność.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy z wniosku Barbary i Mirosława W. o anulowanie kary porządkowej i zwrot kosztów jej egzekucji nałożonej w niniejszej sprawie postanowieniem Sądu 27 marca 1997 r. w sprawie ze skarg Mariusza K. i innych na decyzję Prezydenta Miasta P.-T. z dnia 21 lutego 1996 r. (...) w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę zespołu garażowego - postanawia odrzucić wniosek.
Postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 marca 1997 r. wydanym w przedmiotowej sprawie - w punkcie 2 - Sąd ukarał między innymi Barbarę i Mirosława W. karami porządkowymi grzywny w wysokości po 300 zł za ubliżanie w piśmie powadze Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Orzeczenie wydane zostało na podstawie art. 43 par. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych /t.j. Dz.U. 1994 nr 7 poz. 25 ze zm./.
Związane było z zawartymi w zażaleniach na postanowienie NSA z dnia 26 listopada 1996 r. odrzucające skargi stwierdzeniami, iż "brak pouczenia co do służących na postanowienie środków prawnych jest jeszcze jednym dowodem na stronniczość i niekompetencję wydających postanowienie z dnia 26 listopada 1996 r." oraz to, iż zdaniem autorów zażaleń postanowienie "godzi w cały porządek prawny Rzeczypospolitej Polskiej i dobre imię NSA".
Barbara i M. A. W. w przedmiotowym wniosku z dnia 3 kwietnia 2001 r. domagają się anulowania nałożonej na nich kary pieniężnej oraz zarządzenia zwrotów kosztów jej egzekucji.
W uzasadnieniu wniosku powołują się na to, iż rzekoma obraza w piśmie mogła być skutkiem błędu technicznego /pisarskiego/ lub innej przyczyny niezależnie od woli skarżących a także wzburzeniem dużej grupy ludzi z osiedla skarżących.
Wskazują przy tym na to, iż było ono usprawiedliwione, gdyż wyrok NSA w W. z dnia 24 stycznia 2001 r. potwierdził słuszność ich wzburzenia i uchylił kwestionowaną przez skarżących decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując przedmiotowy wniosek stwierdza, iż podlega on odrzuceniu.
Nałożona na skarżących postanowieniem NSA z dnia 27 marca 1997 r. kara porządkowa była wynikiem zastosowania przez Sąd regulacji zawartej w art. 43 - par. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych /t.j. Dz.U. 1994 nr 7 poz. 25 ze zm./.
Przepis ten znajduje się w rozdziale 4 "Utrzymanie powagi sądu" /art. 42-47/, który zawiera przepisy o charakterze uniwersalnym, obowiązujące we wszystkich postępowaniach sądowych, przy wykonywaniu wszelkich czynności procesowych i stanowi tzw. policję sesyjną.
Przepisy te mają publicznoprawny, ściśle porządkowy charakter, w związku z czym wydane na ich podstawie zarządzenia lub postanowienia, podejmowane są z urzędu, niezależnie od przebiegu postępowania, w oderwaniu od toczącej się sprawy i mogą się odnosić zarówno do stron, jak i osób trzecich interwenientów, świadków, biegłych, a także osób postronnych /np. obserwatorów/.
Istotną, wyróżniającą cechą tych zarządzeń i postanowień jest ich natychmiastowa wykonalność oraz niezaskarżalność /por. postanowienie SN z dnia 23 lutego 1999 r. - I CZ 202/98 - OSNCP 1999 z. 7-8 poz. 145/.
W myśl bowiem treści art. 44 par. 1 wskazanej wyżej ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych - postanowienia o ukaraniu karą porządkową /art. 43 par. 1 i 2/ jest natychmiast wykonalne, nie podlega zaskarżeniu oraz nie uchyla odpowiedzialności karnej i dyscyplinarnej za ten sam czyn.
Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdza, iż okoliczności podnoszone przez Barbarę i Mirosława W. nie mają żadnego znaczenia prawnego, a wniosek podlega odrzuceniu.