Dnia 29 maja 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Rosińska Sędziowie Sędzia NSA Anna Stępień Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Protokolant Asystent sędziego Beata Czyżewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 maja 2009 r. przy udziale - sprawy ze skargi K. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zwrotu nienależnie pobranych świadczeń w formie zaliczki alimentacyjnej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku. LS
Decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta Ł., po rozpoznaniu wniosku K.M. przyznał zaliczkę alimentacyjną na S.M. w kwocie 170 złotych miesięcznie za okres od 1 września 2006 roku do dnia 31 sierpnia 2007 roku.
Decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta Ł. zmienił decyzję własną z dnia [...] w ten sposób, że przyznał zaliczkę alimentacyjną na okres od dnia 1 września 2006 roku do dnia 30 września 2006 roku.
Decyzją z dnia [...] znak [...], wydaną na podstawie art. 2 pkt 1 i pkt 5, art. 15, art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 roku o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz.U. z 2005 r., Nr 86, poz. 732 ze zm.) w związku z art. 30 ust. 2, ust. 7 i ust. 8 ustawy z dnia 28 listopada 2003 roku o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2006 roku, Nr 139, poz. 992 ze zm.), Prezydent Miasta Ł. orzekł o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń w postaci zaliczki alimentacyjnej za okres od 1 października 2006 roku do 30 kwietnia 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami w łącznej kwocie 1397,97 złotych.
W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że z zaświadczeń komornika wynika, że egzekucja wobec dłużnika alimentacyjnego M.M. stała się skuteczna od października 2006 roku.
W odwołaniu od powyższej decyzji K.M. podniosła, że otrzymywała zaliczkę alimentacyjną na podstawie złożonych dokumentów i istniejącego zadłużenia alimentacyjnego.
Decyzją z dnia [...] Nr [...], wydaną na podstawie art. 15 ustawy o zaliczce alimentacyjnej w związku z art. 30 ust. 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu Kolegium obszernie opisało stan faktyczny i prawny sprawy, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu rozstrzygnięcia organu I instancji. Jednocześnie organ pouczył stronę o możliwości złożenia wniosku o umorzenie nienależnie pobranej należności.
W skardze na powyższą decyzję K.M. podkreśliła swoją trudną sytuacją materialną wnosząc o umorzenie nienależnie pobranego świadczenia.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Skarga jest uzasadniona.
Zgodnie z treścią art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola wspomniana sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (§ 2). Sąd nie przejmuje sprawy administracyjnej do końcowego załatwienia, lecz ma jedynie ocenić działalność organu orzekającego.
Sąd administracyjny, uwzględniając skargę, uchyla decyzję w całości albo części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa, dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub też inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Jeżeli natomiast zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub innych przepisach - stwierdza nieważność decyzji w całości lub części. Stwierdzenie wydania decyzji z naruszeniem prawa wchodzi zaś w grę, o ile zachodzą przyczyny, określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach (art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270), zwanej w dalszej części rozważań p.p.s.a.). Po myśli art. 134 § 1 p.p.s.a. rozstrzygając daną sprawę, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, może zastosować przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach, prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 p.p.s.a.).