Dnia 19 lutego 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka (spr.) Protokolant specjalista Dominika Janicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lutego 2014 roku sprawy ze skargi R. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku celowego 1. oddala skargę, 2. przyznaje i nakazuje wypłacić z funduszu Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi radcy prawnemu M. S. - A Kancelaria Radców Prawnych z siedzibą w Ł. Al. [...] kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych powiększoną o podatek od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu. a.bł.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. decyzją z dnia [...], nr [...], po rozpoznaniu odwołania R. P., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...], nr [...] o odmowie przyznania zasiłku celowego w miesiącu lutym 2013r. z przeznaczeniem na zakup gazu do butli w celu ogrzania przyczepy kempingowej.
Jak wynika z dokumentów załączonych do akt administracyjnych, Prezydent Miasta B., po ponownym rozpoznaniu sprawy na skutek uchylenia wcześniejszej decyzji w toku postępowania odwoławczego, decyzją z dnia [...] odmówił przyznania R. P. świadczenia w postaci zasiłku celowego w miesiącu lutym 2013r. z przeznaczeniem na zakup butli w celu ogrzewania przyczepy kempingowej. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał przepis art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013r. poz. 182 ze zm., dalej jako "u.p.s."). Z ustaleń organu wynika, że R. P. prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, jedynym jego źródłem dochodu w styczniu 2013r. był zasiłek okresowy w kwocie 271,00zł. Wnioskodawca nie pracuje zawodowo, zarejestrowany jest w urzędzie pracy, jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. W przyczepie kempingowej, w której wnioskodawca zamieszkuje brak jest podstawowych wygód, nie ma przyłącza energii elektrycznej, instalacji grzewczej, bieżącej wody, pojawił się grzyb. Przyczepa nie nadaje się do stałego zamieszkania, a takie warunki mieszkaniowe wpływają niekorzystnie na zdrowie wnioskodawcy. W ocenie organu, wnioskodawca nie podejmuje wysiłków by zamieszkać ponownie w mieszkaniu matki, a poprawę swych warunków wiąże wyłącznie z uzyskaniem świadczeń z pomocy społecznej. W okresie zimowym ogrzewanie przyczepy kosztuje około 1.200,00zł, a i tak nie przynosi to oczekiwanego rezultatu, bo w przyczepie nadal jest zimno. Jak dalej argumentował organ, wnioskodawca otrzymał w miesiącu styczniu 2013r. zasiłek celowy w kwocie 350,00zł na zakup gazu do butli w celu ogrzania przyczepy. Także inne osoby korzystające z pomocy społecznej w celu ogrzewania miejsca zamieszkania otrzymały pomoc w takiej samej wysokości. Wnioskodawca był informowany, że pomoc na zakup opału jest przyznawana dwukrotnie w ciągu roku, tj. na początku i na koniec roku. Zdaniem organu jest oczywistym, że przyznawane kwoty nie wystarczają na pokrycie całych kosztów ogrzewania mieszkań, ale możliwości finansowe organów pomocy społecznej są ograniczone. Organ wskazał nadto na przepis art. 2 ust. 1 u.p.s. zgodnie, z którym pomoc w nim wskazana jako instytucja polityki społecznej państwa, ma na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są w stanie pokonać we własnym zakresie. Nie wynika z tego przepisu obowiązek zaspokojenia wszystkich potrzeb wnioskodawców.
W konkluzji uzasadnienia organ podkreślił, że R. P. nie wykorzystuje własnych możliwości i zasobów, dzięki którym nie musiałby mieszkać w tak trudnych warunkach. Ponadto wnioskodawca poza pomocą finansową nie przyjmuje proponowanych innych form wsparcia, jak np. obiady w jadłodajni lub korzystanie z noclegowni, nie chce też korzystać z pomocy organizacji pozarządowych.