Dnia 18 stycznia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia NSA Anna Stępień Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska (spr.) Protokolant pomocnik sekretarza Agata Zarychta po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 stycznia 2013 roku sprawy ze skargi I. C. przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Ł. K. G. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...], Nr [...]; 2. przyznaje i nakazuje wypłacić z funduszu Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi adwokatowi R. K. prowadzącemu Kancelarię Adwokacką w Ł. przy ulicy [...] kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych powiększoną o podatek od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu. LS
Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, decyzją z dnia [...], nr [...], na podstawie art. 1 ust. 1, art. 2 pkt 2 lit. a) i art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 31 maja 1996r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U., nr 87, poz. 395 ze zm.), odmówił I. C. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej.
W uzasadnieniu owej decyzji organ wskazał, iż niezbędnym warunkiem uzyskania prawa do przedmiotowego świadczenia jest deportacja (wywiezienie) do pracy przymusowej i wykonywanie tej pracy przez okres co najmniej 6 miesięcy. Wskazano, iż w niniejszej sprawie wykonywanie pracy przez wnioskodawczynię w miejscowości M., w niewielkim oddaleniu od dotychczasowego miejsca zamieszkania (miejscowość T.) nie ma charakteru szczególnie dotkliwego. Praca była świadczona w znanej okolicy, niedaleko rodziny i znajomych. Młody wiek strony, w ocenie organu, mógł zwiększyć w niej poczucie osamotnienia, niemniej jednak nadal była to okolica jej dotychczasowego miejsca zamieszkania.
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy I. C. wskazała, iż jako dziecko była wraz z rodzicami wyrzucona z własnego domu i wywieziona na roboty przymusowe do odległej miejscowości.
Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1, w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 2 pkt 2 lit. a), art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy o świadczeniu pieniężnym (...), utrzymał w mocy wskazaną na wstępie decyzję własną z dnia ]...].
W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, że rodzice I. C., zamieszkujący przed dniem 1 września 1939r. w miejscowości T., zostali wysiedleni i w okresie w okresie okupacji od lipca 1940r. do wyzwolenia (styczeń 1945r.) pracowali w sąsiedniej miejscowości M., w niemieckim gospodarstwie, zaś na potwierdzenie powyższego wnioskodawczyni przedstawiła zeznania świadków W. W. i L. Z. oraz ankietę kierowaną do Powiatowego Biura Dowodów Osobistych.
W celu uzyskania dodatkowych informacji, organ przeprowadził dowód z przesłuchania strony w formie pisemnej, gdzie I. C. potwierdziła wcześniejsze oświadczenia.
Organ mając na uwadze odległość dzielącą miejscowość, w której rodzina strony zamieszkiwała przed wysiedleniem i miejscowość, w której rodzina wnioskodawczyni wykonywała pracę przymusową stwierdził, iż w niniejszej sprawie fakt deportacji nie miał miejsca. Wskazano, iż człowiek w warunkach przeniesienia jego centrum życiowego o kilka, czy kilkanaście kilometrów od miejsca pobytu dotychczasowego, nawet w przypadku braku dobrowolności tego przeniesienia, nie doświadcza trudu związanego z adaptacją do nowych warunków, porównywalnego z sytuacją osoby, która znalazła się w miejscu oddalonym od miejsca zamieszkania o kilkaset, czy nawet kilka tysięcy kilometrów, zaś sam fakt pracy przymusowej nie może stanowić podstawy przyznania świadczenia.