Dnia 27 marca 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Sędziowie Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska Sędzia NSA Anna Stępień (spr.) Protokolant Sekretarz sądowy Anna Łyżwa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 marca 2014 roku przy udziale --- sprawy ze skargi Stowarzyszenia A w J. na uchwałę Rady Miasta Zgierza z dnia 26 marca 2013 r. nr XXXIV/367/13 w przedmiocie wprowadzenia Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt Gminy Miasto Zgierz I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w zakresie dotyczącym: 1) § 9 w części dotyczącej możliwości uznania za bezdomne zwierząt, których właściciele długotrwale przebywają w szpitalu bądź są pozbawieni wolności oraz w części dotyczącej uzależnienia przekazania zwierzęcia do schroniska od zgody uprawnionego do tego naczelnika wydziału Urzędu Miasta Zgierza; 2) § 10; 3) § 12 ust. 2; 4) § 27 ust. 3 w części określającej możliwość wywiezienia zwierząt bezdomnych w celu adopcji poza granicę kraju z ograniczeniem tylko do państw będących członkami Unii Europejskiej; II. oddala skargę w pozostałym zakresie; III. orzeka, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu w zakresie określonym w pkt. I wyroku; IV. zasądza od Gminy Zgierz na rzecz strony skarżącej Stowarzyszenia A w J. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. LS
Stowarzyszenie A z siedzibą w J. wniosło skargę na uchwałę Nr XXXIV/367/13 Rady Miasta Zgierza z dnia 26 marca 2013 roku w sprawie wprowadzenia Programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt Gminy Miasto Zgierz.
W motywach skargi jej autor napisał, że pismem z dnia 4 listopada 2013 roku, na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2013 roku, poz. 594 ze zm., dalej jako: "u.s.g."), zostało skierowane do Rady Miasta Zgierza wezwanie do usunięcia naruszenia prawa dotyczące kwestionowanej uchwały. Rada, uchwałą Nr XLIII/484/13 z dnia 28 listopada 2013 roku, doręczoną stronie dnia 13 grudnia 2013 roku, odmówiła uwzględnienia wezwania, oceniając je jako niezasadne. Wobec tego Stowarzyszenie wniosło skargę, zarzucając tejże uchwale, jako aktowi prawa miejscowego, naruszenie przepisów prawa, m. in. Konstytucji RP, ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt (tekst jedn. Dz. U. z 2013 roku, poz. 856, dalej jako: "u.o.z.") oraz ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93 ze zm., dalej jako: "K.c.").
W pierwszej kolejności strona podniosła, że nie spełnia wymogu określoności przepis § 4 programu stanowiącego załącznik do kwestionowanej uchwały (dalej skrótowo powoływany jako uchwała) wskazujący, że właściciele lub zarządcy nieruchomości powinni podejmować działania zmierzające do ograniczenia liczby zwierząt domowych w lokalach mieszkalnych budynków wielorodzinnych. Uchwała nie precyzuje zakresu dozwolonych działań właścicieli lub zarządców nieruchomości zmierzających do ograniczenia liczby zwierząt, co sugeruje możliwość naruszania prawa własności mieszkańców gminy. Powołując poglądy Trybunału Konstytucyjnego strona uzasadniała, iż nakaz respektowania zasad poprawnej legislacji wynika z faktu, że zasady te obejmują między innymi wymaganie określoności przepisów, które muszą być formułowane w sposób poprawny, precyzyjny i jasny, a standard ten wymagany jest zwłaszcza, gdy chodzi o ochronę praw i wolności. Z tak ujętej zasady określoności wynika, że każdy przepis prawny winien być skonstruowany poprawnie z punktu widzenia językowego i logicznego. Związana z jasnością, precyzja przepisu winna przejawiać się w konkretności nakładanych obowiązków i przyznawanych praw tak, by ich treść była oczywista i pozwalała na wyegzekwowanie.
Jak następnie podniósł autor skargi, przepisy § 7, § 8 ust. 1 i § 9 uchwały naruszają regulację art. 4 pkt 16 u.o.z., bowiem organ dokonał w nich nieuprawnionej reinterpretacji ustawowej definicji zwierząt bezdomnych, gdyż brak możliwości ustalenia właściciela bezdomnego zwierzęcia wynika z mocy samego prawa. Stosownie do regulacji u.o.z. bezdomność zwierząt jest stanem faktycznym, biorącym się z braku fizycznej możliwości ustalenia właściciela. Rada Miasta nie ma także kompetencji do urzędowego, formalnego "uznawania za bezdomne" zwierząt w innym zakresie niż to wynika z definicji ustawowej, bo jest to modyfikowaniem lub interpretowaniem definicji ustawowej. W sytuacjach losowych, zaistnienia trudności i przeszkód w opiece, gmina może wspomóc właściciela i zająć się takimi zwierzętami w ramach jej ogólnych kompetencji, ale nie w ramach programu uchwalonego na podstawie art. 11a u.o.z., który dotyczy tylko zwierząt bezdomnych.