Przepisy ustawy Prawo budowlane nie zawierają definicji legalnej pojęcia "rozpiętości konstrukcji", nie oznacza to jednak dowolności w rozumieniu tego określenia. W języku polskim pojęcie "rozpiętości" oznacza "odległość między najdalszymi krańcami, krawędziami czegoś rozpiętego, całkowicie rozłożonego", zaś przykładowo "rozpiętość przęsła" rozumie się jako "odległość między dwoma najbliższymi punktami podparcia elementu konstrukcyjnego" (Uniwersalny słownik języka polskiego, pod red. S. Dubisza, t. 3, Warszawa 2003, s. 1032).
Organy administracji obu instancji przyjęły, że rozpiętość konstrukcji przedmiotowego budynku wynosi 7,25 m, a więc dokładnie tyle, ile wynosi długość dłuższych ścian tego budynku. Organy te nie wyjaśniły, dlaczego ten wymiar, a nie np. długość krótszych ścian, wynosząca 4,18 m, wyznacza rozpiętość konstrukcji budynku. Takiego rozstrzygnięcia nie sposób zaś wykluczyć, albowiem istnieją poglądy, zgodnie z którymi terminem "rozpiętość konstrukcji" określa się szerokość obiektu budowlanego, a więc "poprzeczny wymiar liniowy" tego obiektu (por. Uniwersalny słownik języka polskiego..., s. 1512).
Rozstrzygnięcie tej kwestii ma istotne znaczenie dla sprawy, albowiem gdyby okazało się, że przedmiotowy budynek posiada rozpiętość konstrukcji mniejszą niż 4,80 m (a więc np. tyle, ile wynosi długość krótszych ścian), to wówczas budowa tego budynku, z uwagi na jego powierzchnię zabudowy (poniżej 35 m2), położenie (na terenie zabudowy zagrodowej) oraz przeznaczenie (przechowywanie i sortowanie płodów rolnych), wbrew twierdzeniom organów administracji, nie wymagałaby pozwolenia na budowę, lecz zgłoszenia organowi właściwemu. W konsekwencji postępowanie dotyczące legalizacji wskazanego obiektu toczyłoby się nie w oparciu o przepis art. 48 ustawy Prawo budowlane, lecz na podstawie art. 49b powołanej ustawy. Istotne jest również, że opłata legalizacyjna w takim przypadku wynosiłaby nie 25 000 zł, lecz 5 000 zł (art. 49b ust. 5 pkt 2 tej ustawy).
Z powodu niewyjaśnienia powyższej kwestii decyzje organów obu instancji naruszają nie tylko powołane wyżej przepisy prawa procesowego i materialnego, lecz również § 107 § 3 k.p.a., nakładający na organy administracji obowiązek wyczerpującego wyjaśnienia w uzasadnieniu decyzji przesłanek, jakimi kierowały się podejmując określone rozstrzygnięcie.
Wskazane naruszenia przepisów prawa uzasadniały uchylenie zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i "c" p.p.s.a., gdyż nie ulega wątpliwości, że uchybienia te miały istotny wpływ na wynik sprawy. Z uwagi na naruszenie prawa przez organ pierwszej instancji Sąd w oparciu o art. 135 p.p.s.a. uchylił także decyzję tego organu, gdyż było to niezbędne dla końcowego załatwienia sprawy przez organy administracji.
Rozpoznając ponownie sprawę organy nadzoru budowlanego uwzględnią wszystkie przedstawione wyżej uwagi. Organy te w szczególności ustalą w sposób niebudzący wątpliwości rzeczywistą datą zakończenia budowy przedmiotowego budynku gospodarczego. Wyjaśniając tę okoliczność organy będą miały na względzie, iż, jak wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 kwietnia 2010 r., II OSK 1/10 (LEX nr 597088), w takim przypadku przez budowę zakończoną należy rozumieć taki stan obiektu budowlanego, w którym mógłby zostać przeprowadzony odbiór techniczny tego obiektu, potwierdzający możliwość przekazania go do użytkowania. W tym zakresie organy administracji wezmą pod uwagę wyjaśnienia inwestora, który wskazywał, że z uwagi na przeznaczenie omawianego budynku gospodarczego, służącego do przechowywania i sortowania płodów rolnych, jego użytkowanie nie wymagało wskazanych przez organy robót wykończeniowych.
Z tych wszystkich względów Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku. Orzeczenie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji do czasu uprawomocnienia się wyroku uzasadnia art. 152 p.p.s.a.