Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędziowie Asesor WSA Wiesława Achrymowicz (sprawozdawca) Asesor WSA Wojciech Kręcisz, Protokolant Ref. Małgorzata Poniatowska-Furmaga, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 marca 2006 r. sprawy ze skargi Wójta Gminy na decyzję Wojewody z dnia [...]. Nr [...] w przedmiocie sprzeciwu w sprawie zgłoszenia zamiaru budowy I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Starosty Powiatu z dnia [...] Nr. [...] II. zasądza od Wojewody na rzecz Gminy kwotę 740. słownie: (siedemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia [...] Wojewoda utrzymał w mocy decyzję Starosty Powiatu z dnia [...] o wniesieniu sprzeciwu do zgłoszonego przez Gminę zamiaru wykonania chodnika w pasie drogi gminnej w E., na mocy art. 30 ust. 6 pkt 1 w związku z art. 29 ust. 2 pkt 12 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. W uzasadnieniu organy administracji kolejnych instancji wskazały na ustalenie, że dotychczasowy stan faktyczny nie obejmuje chodnika, a jedynie pobocze, węższe od planowanego chodnika. W następstwie stanęły na stanowisku, iż zgłoszone roboty budowlane należy kwalifikować jako zmierzające do wykonania nowego elementu drogi. Zatem nie stanowią przebudowy w rozumieniu art. 3 pkt 7a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane w związku z art. 4 pkt 18 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, lecz są rozbudową, która w myśl art. 28 ust. 1 powoływanej ustawy Prawo budowlane wymaga pozwolenia na budowę. Organ odwoławczy dodatkowo, w uzasadnieniu powziętej decyzji, podniósł argument wadliwości, niezupełności przedłożonej dokumentacji dla wykonania zgłoszonych robót.
Na wskazane rozstrzygnięcie administracyjne skargę złożył inwestor, wnosząc o uchylenie obu decyzji powziętych w toku instancji i zasądzenie kosztów postępowania sądowoadministracyjnego. W uzasadnieniu Wójt Gminy wywodził, że w sprawie niniejszej nie może znaleźć zastosowania art. 3 pkt 7a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, wprowadzony ustawą z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych innych ustaw, z uwagi na brzmienie unormowania przechodniego, zawartego w art. 7 wskazanej ustawy nowelizującej. W związku z tym jedyną legalną definicję przebudowy drogi zawiera art. 4 pkt 18 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. W dalszej kolejności skarżący zwrócił uwagę na definicję chodnika, zawartą w art. 4 pkt 6 powoływanej ustawy o drogach publicznych. Na tej podstawie ferował pogląd, iż zarówno pobocze, jak też chodnik mają zapewnić w sposób możliwie bezkolizyjny ruch pieszym. W konkluzji prezentował stanowisko, że wykonanie chodnika w miejscu istniejącego pobocza stanowi w swej prawnej istocie przebudowę. Chodzi bowiem o wykonanie elementu już istniejącej drogi, o tej samej funkcji, który podwyższy parametry techniczne i eksploatacyjne drogi jako całości, przy zachowaniu granic pasa drogowego. Natomiast odnośnie wskazywanych przez organ braków dokumentacji projektowej, skarżący wskazywał na niewyczerpanie w tym zakresie przez organy rozstrzygające trybu stanowionego unormowaniem art. 30 ust. 2 rozważanej ustawy Prawo budowlane, obligatoryjnego dla przeprowadzenia prawidłowego postępowania wyjaśniającego, co narusza unormowania art. 7 k.p.a. i art. 11 k.p.a.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wnosił o jej oddalenie, w pełni podtrzymując argumentację faktyczną i prawną, przyjętą u podstaw zaskarżonej decyzji. Akcentował braki przedłożonej dokumentacji projektowej oraz niewykazanie ze strony inwestora tytułu prawnego do dysponowania na cele budowlane nieruchomościami przyległymi, które mają zostać objęte zgłoszonymi robotami budowlanymi.