Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędziowie asesor WSA Wiesława Achrymowicz (spr.), Sędzia NSA Krystyna Sidor, Protokolant ref.st. Małgorzata Poniatowska Furmaga, po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2004 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Wojewody z dnia "[...]" Nr "[...]" w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zwrotu nieruchomości oddala skargę
Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego wszczętego na wniosek S.K., J. i Z. małżonków K., Prezydent Miasta, działając jako organ pierwszej instancji, decyzją z dnia "[...]"., na mocy art. 105 § 1 kpa i w związku z art. 136 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami umorzył postępowanie w sprawie zwrotu nieruchomości położonej w L. przy ulicy "[...]", obręb "[...]", o powierzchni 2459 m2. W uzasadnieniu powołał się na ustalenie, że wnioskodawcy, będący współwłaścicielami nieruchomości opisanej w osnowie decyzji na mocy aktu własności ziemi "[...]", zbyli ją w całości na rzecz Skarbu Państwa - Wojewódzkiej Dyrekcji Inwestycji aktem notarialnym z dnia "[...]" pod tytułem umowy sprzedaży za cenę 6.414.495 zł według ówczesnego nominału, ustaloną w oparciu o rejestr szacunkowy. Cena podlegała uiszczeniu na rzecz zbywców w terminie trzech miesięcy od daty zawarcia czynności prawnej. W tych okolicznościach Prezydent Miasta przedstawił ocenę prawną, iż zgodnie z obowiązującą w dacie decyzji ustawą o gospodarce nieruchomościami, nie zostało w niej przewidziane postępowanie o zwrot nieruchomości nabytej w drodze umowy, zawartej po dniu 1 lipca 1985 r., to jest po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości. Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska, wskazał uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 24 września 1992 r. w sprawie III AZP 11/92.
Na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego zmarła wnioskodawczyni - S.K., w dniu 13 sierpnia 2000 r., po której stwierdzenie nabycia spadku na mocy ustawy, orzekł Sąd Rejonowy w sprawie II Ns 1159/01 na rzecz J.K. - także wnioskodawczyni i R.K., któremu organ rozstrzygający przyznał status strony postępowania administracyjnego, jak to wynika z dołączonych akt.
Po rozpoznaniu odwołania J.K., Wojewoda, decyzją z dnia "[...]", utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Prezydenta Miasta. Odmówił racji stanowisku odwołującej się, a która domagała się merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Podzielając ustalenia faktyczne organu pierwszej instancji, Wojewoda za rozstrzygające uznał przejście własności pod tytułem cywilnoprawnej czynności, a w konsekwencji stwierdził brak podstawy prawnej w unormowaniach administracyjnych do orzekania w drodze decyzji administracyjnej o zwrocie bądź odmowie zwrotu wskazanej we wniosku nieruchomości, skutkującej bezprzedmiotowością postępowania administracyjnego. Umowne zbycia nieruchomości nie zostało objęte przedmiotowym zakresem dyspozycji art. 136 ust. 3 i 4 oraz art. 216 ustawy o gospodarce nieruchomościami z 21 sierpnia 1997 r.
Na powyższe skargę złożyła J.K., wnosząc o uchylenie obu decyzji administracyjnych wydanych w toku instancji. Zarzuciła naruszenie zasad postępowania administracyjnego - art. 105 § 1 kpa, gdy sprawa podlegała merytorycznemu rozstrzygnięciu oraz naruszenie prawa materialnego - art. 136 ust. 3 wskazywanej ustawy o gospodarce nieruchomościami, gdy stan faktyczny i prawny spełniał przesłanki określone w powołanym unormowaniu, co zdaniem skarżącej uzasadnia zwrot nieruchomości, zgodnie z wnioskiem. W uzasadnieniu konsekwentnie wskazywała na zasadność merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy decyzją administracyjną i to poprzez uwzględnienie żądania zwrotu nieruchomości, skoro postępowanie wywłaszczeniowe zostało wszczęte przed dniem 1 lipca 1985 r. a które miało doprowadzić do przejęcia nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa mocą decyzji, a umowne zbycie nieruchomości stanowiło jedynie alternatywną formę przeniesienia prawa własności, tym bardziej, że na wskazywanej nieruchomości została już uprzednio zaprojektowana budowa kolektora sanitarnego mocą ostatecznej decyzji z dnia "[...]". Zdaniem skarżącej, odmowa zwrotu nieruchomości musi wynikać z przepisu prawa, gdy przepisy powoływane w decyzjach organów administracji nie stanowią wprost takiej regulacji, nie zawierają sformułowanego zakazu zwrotu nieruchomości. Odmienne traktowanie instytucji zwrotu podlegającej wywłaszczeniu nieruchomości, stanowiłoby naruszenie konstytucyjnej zasady ochrony własności i równości wobec prawa.