Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Sidor, Sędziowie Asesor WSA Wojciech Kręcisz, Asesor WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Protokolant Stażysta Anna Chmielewska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 13 września 2006 r. sprawy ze skargi Z. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie zasiłku stałego I. oddala skargę; II. przyznaje [...] G. S. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wynagrodzenie w kwocie 292, 80 (dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt groszy) w tym 22 % VAT w kwocie 52, 80 (pięćdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt groszy); płatne ze środków Skarbu Państwa (kasa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie).
Decyzją z dnia [...] września 2005 r. nr OPS [...] Wójt Gminy odmówił przyznania Z. W. świadczenia w postaci zasiłku stałego. W uzasadnieniu decyzji podano, że stosownie do art.37 ust.1 pkt.1 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej zasiłek stały przysługuje osobie pełnoletniej samotnie gospodarującej, całkowicie niezdolnej do pracy z powodu wieku lub niepełnosprawności, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej. Dochód ten stosownie do art.8 ust.1 pkt.1 ustawy wynosi 461zł. Z. W. otrzymuje rentę w wysokości 495,57 zł netto miesięcznie, wypłacaną przez ZUS. Oznacza to, że nie spełnia on przesłanki dochodowej uprawniającej do korzystania ze świadczeń pomocy społecznej.
Po rozpoznaniu odwołania Z. W. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało powyższą decyzję w mocy .
Kolegium podzieliło w całości stanowisko prezentowane przez organ I instancji. Podkreślono ponadto, że przepisy ustawy o pomocy społecznej nie przewidują w przypadku przekroczenia kryterium dochodowego, możliwości udzielenia specjalnego zasiłku stałego, jak ma to miejsce w przypadku zasiłku celowego i okresowego. Zaznaczono, że brak jest podstaw do odliczania od dochodu rat spłacanego kredytu, nie przewidują tego bowiem przepisy ustawy o pomocy społecznej.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Z. W. podniósł, że decyzja Kolegium narusza "Konstytucję RP, ustawę o pomocy społecznej, ustawę o ochronie zdrowia psychicznego, kodeks postępowania administracyjnego, SKO itd.--.
W aneksie do skargi z dnia 30 czerwca 2006r. skarżący stwierdził, że jego sytuacja jest szczególna. Podał wysokości rachunków za telefon, wodę, szambo, wskazał na koszty skarg i odwołań, zakupu opału do kuchni węglowej. Wyjaśnił, że opiekunki wskazane przez Ośrodek Pomocy Społecznej nie miały kwalifikacji i po zapoznaniu się z przepisami odmawiały wykonywania opieki. Jego zdaniem obowiązkiem Ośrodka jest przyznanie mu nawet z urzędu specjalistycznych usług opiekuńczych.
Zaznaczył, że organy nie wystąpiły do niego o złożenie dowodów - wydatków.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało swoje stanowisko w sprawie i wniosło o jej oddalenie .
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :
Skarga jest pozbawiona podstaw. Stosownie do art. 8 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (Dz.U Nr 64,poz.593 ze zmianami) prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, z zastrzeżeniem art. 40, 41, 78 i 91, przysługuje osobie samotnie gospodarującej, której dochód nie przekracza kwoty 461 zł, zwanej dalej "kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej", przy jednoczesnym wystąpieniu co najmniej jednego z powodów wymienionych w art. 7 pkt 2-15 lub innych okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy społecznej.
Z bezspornych ustaleń organów administracji wynika, że skarżący otrzymuje rentę w wysokości 495, 57 zł miesięcznie, a więc nie spełnia jednego z kryteriów uzyskania pomocy.
Błędne jest przekonanie skarżącego o konieczności odliczenia od dochodu kwot przeznaczanych na spłatę kredytu. Pojęcie dochodu jakim posługuje się ustawa o pomocy społecznej zostało szczegółowo unormowane w jej art.8 ust.1 pkt 1. Treść tego przepisu nie przewiduje rozwiązania, jakiego domaga się skarżący.
Wbrew przekonaniu skarżącego zaskarżona decyzja nie stanowi także naruszenia Konstytucji RP. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 marca 2002r. (III RN 141/2001 OSNP 2002/24/584 ) stwierdził , że przepisy Konstytucji nie mogą stanowić samoistnej podstawy ubiegania się o uzyskanie pomocy społecznej. Ich treść normatywna nie nadaje się do zbudowania podstawy prawnej do rozstrzygnięcia sporu o prawo podmiotowe, ani nie umożliwiają oparcia na nich orzeczenia zasądzającego (uwzględniającego) roszczenie. Są więc raczej źródłem gwarancji aniżeli praw. Ich materializacja następuje w ustawach, gdzie konstruowane są poszczególne prawa podmiotowe, w tym także w ustawie o pomocy społecznej, która stanowi podstawę udzielania stosownych świadczeń.
Z tego powodu na podstawie art.151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U Nr 153, poz.1270 ze zmianami) skargę należało oddalić. O wynagrodzeniu adwokata z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu orzeczono na podstawie art. 250 powołanej ustawy.