Przepis art. 23 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /t.j. Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./ na równych prawach z okresami aktywności zawodowej wymienionymi w ust. 1 pkt 2 tego przepisu, traktuje okresy w czasie których zatrudnienie nie było wykonywane z ważnych i usprawiedliwionych przyczyn, a są to okresy mające znaczenie również i dla nabycia uprawnień pracowniczych i ubezpieczeniowych.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Ewy T. na decyzję Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w L. z dnia 24 września 1999 r. (...) w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych - uchyla zaskarżoną decyzję.
Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w L. decyzją z dnia 24 września 1999 r. wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa oraz art. 23 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /t.j. Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./, po rozpatrzeniu odwołania Ewy T. od decyzji Kierownika Powiatowego Urzędu Pracy w L. z dnia 9 sierpnia 1999 r. (...) odmawiającej prawa do zasiłku dla bezrobotnych - utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wyjaśnił, że Ewa T. zarejestrowała się w dniu 8 sierpnia 1999 r. w Powiatowym Urzędzie Pracy w L. jako bezrobotna. Decyzją z dnia 9 sierpnia 1999 r. orzeczono o odmowie przyznania zasiłku dla bezrobotnych z uwagi na nie przepracowanie 365 dni w okresie ostatnich 18 miesięcy przed dniem rejestracji wymaganych przepisem art. 23 ust. 1 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu.
Podany, w przypadku Ewy T., okres 18 miesięcy przed dniem rejestracji obejmuje czasokres od 9 lutego 1998 r. do 8 sierpnia 1999 r. Ze złożonych dokumentów wynika, że była ona zatrudniona na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w "A.-M." w okresie od 9 lutego 1999 r. do 7 sierpnia 1999 r. pobierała zasiłek chorobowy.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 2 lit. "a" cytowanej ustawy zaliczeniu podlega okres zatrudnienia od 9 lutego 1998 r. do 31 stycznia 1999 r., co stanowi okres 357 dni, a więc mniej niż wymagane 365.
Okres pobierania zasiłku chorobowego od 9 lutego 1999 r. do 7 sierpnia 1999 r., zgodnie z art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy nie może zostać zaliczony do okresu 365 dni, ponieważ nie przypada on bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia /31 stycznia 1999 r./.Twierdzenie Ewy T., o uzyskaniu w Urzędzie Pracy w styczniu 1999 r. informacji, że powinna zgłosić się celem rejestracji dopiero po 1 kwietnia 1999 r. nie znajduje żadnego potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, bowiem po upływie okresu, o który skrócono wypowiedzenie mogłaby ona nabyć prawo do zasiłku dla bezrobotnych, natomiast status osoby bezrobotnej w wyniku rejestracji mogła uzyskać bezpośrednio po rozwiązaniu stosunku pracy.
Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła Ewa T., domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji.
Zarzuciła, że w styczniu 1999 r. uzyskała w Urzędzie Pracy mylne informacje o konieczności zarejestrowania się dopiero od kwietnia. Pomimo to po ustaniu zatrudnienia próbowała w pierwszym tygodniu lutego zarejestrować się jako bezrobotna, ale było to niemożliwe z uwagi na duże kolejki, zaś od 9 lutego przebywała na długotrwałym zwolnieniu lekarskim, po zakończeniu którego natychmiast stawiła się w Urzędzie Pracy celem rejestracji. Odmowę przyznania zasiłku dla bezrobotnych uważa za krzywdzącą.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Sąd administracyjny sprawuje kontrolę w zakresie zgodności wydanej decyzji z obowiązującym prawem, do czego jest uprawniony w świetle art. 21 ustawy dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Nie jest przy tym, zgodnie z art. 51 powołanej ustawy, związany granicami skargi. Oznacza to, że przy rozpoznaniu sprawy bierze pod uwagę i takie naruszenia prawa, które nie były objęte zarzutami skargi. Zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem prawa nie tylko z przyczyn podniesionych w skardze.