Sprawa ze skargi D. M. G. w przedmiocie wymierzenia Burmistrzowi Miasta grzywny za niewykonanie wyroku w sprawie II SA/Lu 658/05 dotyczącego zasiłku celowego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia NSA Witold Falczyński,, Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Protokolant Asystent sędziego Marcin Małek, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi D. M. G. w przedmiocie wymierzenia Burmistrzowi Miasta grzywny za niewykonanie wyroku w sprawie II SA/Lu 658/05 dotyczącego zasiłku celowego oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/2

D. M. G. w skardze z dnia 8 grudnia 2008 r. zarzucił Burmistrzowi Miasta O. L. niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 23 września 2005 r. wydanego w sprawie sygn. akt II SA/Lu 658/05 i w związku z tym wniósł o wymierzenie temu organowi grzywny. W uzasadnieniu skargi wskazał, iż wielokrotnie wzywał organ do wykonania ww. wyroku Sądu, co nie odniosło jednak skutku. Stwierdził, iż od wielu lat podejmuje próby (m. in. poprzez ciągłe kształcenie) stworzenia własnego stanowiska pracy, jednakże organ pomocy społecznej stanowczo mu to utrudnia i odwraca uwagę organu odwoławczego. Zaznaczył, iż w całym kraju podopieczni otrzymują pożyczki na usamodzielnianie, a pomoc socjalna pomaga im w szkoleniach i osiągnięciu celu, jakim jest powrót na rynek pracy.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta O. L. wskazał, że wskazany przez skarżącego wyrok Sadu został wykonany, dowodem czego jest decyzja z dnia 22 [...] 2005 r. nr [...]. Od decyzji tej skarżący nie odwoływał się i stała się ona prawomocna.

Pełnomocnik skarżącego ustanowiony z urzędu w piśmie procesowym z dnia 8 czerwca 2009 r. podtrzymał zarzuty skargi i wskazał, iż decyzja na którą powołuje się organ nie stanowi dowodu wykonania wyroku sądu, bowiem nie odnosi się do całości żądań zawartych we wniosku skarżącego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

W pierwszej kolejności do rozważenia pozostaje zagadnienie dopuszczalności skargi. Zgodnie bowiem z art. 154 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej p.p.s.a.) w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność organu oraz w razie bezczynności organu po wyroku uchylającym lub stwierdzającym nieważność aktu lub czynności strona może wnieść skargę w tym przedmiocie żądając wymierzenia temu organowi grzywny z tym, że po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy.

W niniejszej sprawie skarżący zarzuca Burmistrzowi Miasta O. L., iż pozostaje bezczynny nie załatwiając sprawy po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 23 września 2005 r. sygn. akt II SA/Lu 658/05.

W związku z tym kierując do tego organu w dniu 11 sierpnia 2008 r. wezwanie do załatwienia sprawy i wykonania powyższego wyroku spełnił ustawowy wymóg warunkujący dopuszczalność tego rodzaju skargi.

Jednakże w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do żądania wymierzenia organowi grzywny za niewykonanie wyroku Sądu.

Przedmiotowym wyrokiem z dnia 23 września 2005 r. (II SA/Lu 658/05) tut. Sąd na skutek skargi D. M. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 12 [...] 2005 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego - uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję wydaną z upoważnienia Burmistrza Miasta O. L. przez Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w O. L. z dnia 18 [...] 2005 r. Nr [...].

Z uzasadnienia powyższego wyroku wynika, że uchylając wymienioną decyzję Sąd uznał, iż zarówno organ odwoławczy, jak i organ pierwszej instancji naruszyły przepisy postępowania, w stopniu mającym wpływu na wynik sprawy. W tym zakresie Sąd uznał, iż organy nie rozstrzygnęły o całości żądania wnioskodawcy, a ponadto wydane decyzje dotknięte są wadą braku spójności pomiędzy ich osnową a uzasadnieniem. Dodatkowo Sąd zwrócił uwagę na naruszenie przez organy przepisu art. 7 k.p.a. poprzez przekroczenie granic uznania administracyjnego.

Strona 1/2