Przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ nie przewidują możliwości wydania pozwolenia na budowę w odniesieniu do części obiektu. W myśl art. 33 ust. 1 zd. 1 cyt. ustawy pozwolenie na budowę dotyczy całego zamierzenia budowlanego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skarg Sławomira K., Krzysztofa K. oraz Ryszarda K. na decyzję Wojewody L. z dnia 29 października 1999 r. (...) w przedmiocie pozwolenia na budowę - uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta Miasta P. z dnia 7 października 1999 r. (...); (...).
Wojewoda L. po rozpatrzeniu odwołania Ryszarda K. oraz Sławomira K. zaskarżoną decyzją orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji Prezydenta Miasta P. z dnia 7 października 1999 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej Spółdzielni Mieszkaniowej "P." w P. pozwolenia na dokończenie budowy budynku mieszkalno-usługowego na działkach nr 772 i 774 położonych w P. przy ul. M. i R.
Organ odwoławczy przytoczył następujące motywy rozstrzygnięcia:
Argumenty zawarte w odwołaniach nie znajdują uzasadnienia w świetle posiadanych dokumentów i obowiązujących przepisach prawa.
Art. 33 ust. 2 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane stanowi, że do wniosku o pozwolenie na budowę inwestor winien dołączyć decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana przepisami ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Ustalenie tych warunków jest obligatoryjne w przypadku zmiany zagospodarowania terenu.
Prace budowlane przedstawione w zatwierdzonym projekcie nie powodują zmiany warunków zagospodarowania, nie ograniczają możliwości zabudowy działek sąsiednich. Dlatego decyzja o pozwoleniu na budowę nie była poprzedzona decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Niezasadny jest wniosek Sławomira K. o wyłączenie pracowników Urzędu Miejskiego w P., gdyż nie zachodzą przesłanki wynikające z art. 24 i art. 25 Kpa.
Odwołujący nie uprawdopodobnił istnienia takich okoliczności. Zbadany tok prowadzonego postępowania nie wykazuje braku obiektywizmu w sprawie.
Nie było też podstaw do zawiadomienia prokuratora o toczącym się postępowaniu. Zarzut naruszenia art. 10 Kpa nie ma wpływu na rozstrzygnięcie. Postępowanie toczy się od 1997 r. i od tego czasu Sławomir K. bierze w nim czynny udział.
Zarzut Ryszarda K. dotyczący nowego planu zagospodarowania przestrzennego, którego uchwalenie winno warunkować rozpatrzenie sprawy niniejszej, nie jest zasadny. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził naruszenie procedury planistycznej przy wprowadzeniu zmian do obowiązującego planu, stwierdzając jedynie jej niezgodność z prawem. Wyrok nie stwierdził nieważności uchwały. Wobec tego plan jest obowiązujący mimo naruszenia trybu postępowania przy jego uchwalaniu.
Sławomir K., Krzysztof K. i Ryszard K. w skargach do Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzucili niezgodność z prawem zaskarżonej decyzji i wnieśli o jej uchylenie.
Wskazali, iż zaskarżona decyzja oraz utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji nie respektują wyroków NSA:
1/ z dnia 18 lutego 1999 r. II SA/Lu 358/98 stwierdzającego niezgodność z prawem uchwały Rady Miasta w P. w przedmiocie zmian w planie szczegółowym zagospodarowania przestrzennego,
2/ z dnia 11 marca 1999 r. II SA/Lu 491/98 stwierdzającego nieważność decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dotyczącej przedmiotowej inwestycji,
3/ z dnia 10 czerwca 1999 r. II SA/Lu 811/98 uchylającego decyzje organów obu instancji w sprawie pozwolenia na budowę.
Bezzasadnie odstąpiono od wymogu uzyskania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Wydanie takiej decyzji było niezbędne choćby ze względu na dokonanie zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.