Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Dudek, Sędziowie Sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Protokolant Specjalista Jolanta Sikora, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 23 marca 2016 r. sprawy ze skargi T. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] 2015 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.
W dniu [...]. T. B. złożył wniosek o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad ojcem Z. B.. Decyzją dnia [...]. Burmistrz [...] odmówił przyznania świadczenia. Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...]. rozstrzygnięcie organu I instancji uchyliło i sprawę przekazało do ponownego rozpoznania. Następnie kolejną decyzją z dnia [...]. Burmistrz ponownie odmówił przyznania świadczenia. Organ wyjaśnił, że w myśl art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przysługuje: 1) matce albo ojcu, 2) opiekunowi faktycznemu dziecka, 3) osobie będącej rodziną zastępczą spokrewnioną w rozumieniu ustawy z dnia [...] r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, 4) innym osobom, na których zgodnie z przepisami ustawy z dnia [...] r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy ciąży obowiązek alimentacyjny, z wyjątkiem osób o znacznym stopniu niepełnosprawności - jeżeli nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności albo orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji. Ponadto, zgodnie z art- 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała: 1) nie później niż do ukończenia 18 roku życia lub 2) w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej, jednak do ukończenia 25 roku życia. Organ ustalił, że orzeczeniem Obwodowej Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia Nr [...] w Ł. Nr [...] z dnia [...] r. Z. B. został na stałe zaliczony do pierwszej grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia, co w myśl art. 3 pkt 2ld Ustawy o świadczeniach rodzinnych oznacza znaczny stopień niepełnosprawności. Zdaniem organu wnioskodawca nie spełnia jednak ograniczenia zawartego w art. 17 ust. 1b ustawy, a dokładnie czasu w którym ojciec stał się osobą niepełnosprawną. Według wspomnianego orzeczenia inwalidztwo Z. B. istnieje od [...]. czyli od momentu kiedy miał ukończone 69 lat. Organ zaznaczył, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia [...]. ( K 38/13 ) orzekł, że art. 17 ust. 1b ustawy z dnia [...]. o świadczeniach rodzinnych w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powitania niepełnosprawności, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Odnosząc się jednak do uzasadnienia wyroku organ stwierdził, że według Trybunału wyrok nie oznacza usunięcia tego kryterium z ustawy, jak również nie kreuje nowego prawa, lecz zobowiązuje ustawodawcę do zmiany bez zbędnej zwłoki niekonstytucyjnego prawa dotyczącego żądania świadczenia przez opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność ich podopiecznych powstała już po okresie dzieciństwa, a konkretnie po 18 roku życia lub w trakcie trwania nauki w, szkole lub szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25 roku życia.