Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Sędzia NSA Maciej Kierek, Wiesława Achrymowicz (spr.) asesor WSA, Protokolant Stażysta Agata Jakimiuk, po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2004 r. sprawy ze skargi E. T. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę
Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, wszczętego na wniosek Gminy W. reprezentowanej przez Wójta, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, działając jako organ pierwszej instancji, decyzją z dnia [...], na mocy art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, nakazał E. T. rozbiórkę samowolnie rozbudowanych części budynku mieszkalnego o charakterze letniskowym o wymiarach: 10,70 x 3,60 m, 10,70 x 3,75 m, 6,19 x 1,90 m i 6,19 m x 1,65 m, zlokalizowanych na działce o numerze geodezyjnym [...], położonej we wsi W. Z. gmina W.
W uzasadnieniu powołał się na ustalenia, że zgodnie z oświadczeniem inwestora, objęte obowiązkiem rozbiórki części obiektu dobudowanego zostały wzniesione w 2000 r., co zrealizował w ten sposób, że uprzednio istniejący obiekt opasał dobudowanymi częściami o wymiarach ustalonych w toku oględzin i wskazanych w osnowie decyzji. Mają one charakter wielofunkcyjny, w tym jedna część została przeznaczona na garaż. Konstrukcja dobudowanych części została wykonana z różnych elementów, a jej wypełnienie w pasie dolnym stanowią elementy drewniane, obite z zewnątrz blachą, zaś w pasie górnym usytuowano pas okien pochodzących z rozbiórki innych obiektów. Nad częściami rozbudowanymi wykonany został stropodach na drewnianych krokwiach z pokryciem blachą.
W tych okolicznościach Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego stanął na stanowisku, iż dobudowane części podlegają zaliczeniu do robót budowlanych, dla których wymagane jest uzyskanie pozwolenia na budowę, skoro ta kategoria obiektów nie została objęta wyłączeniem przewidzianym unormowaniem art. 29 omawianej ustawy Prawo budowlane, także gdyby przyjąć, że jest to obiekt tymczasowy.
Dalej wskazał na definicję z art. 3 pkt 6 ostatnio wskazanej ustawy, w myśl której także rozbudowa obiektu budowlanego stanowi budowę w świetle wymogów statuowanych dla procesu inwestycyjnego, a zrealizowana rozbudowa w sprawie niniejszej w myśl art. 3 pkt 1a i pkt 2 podlega ocenie prawnej jako część obiektu budowlanego. Zatem w sytuacji, gdy inwestor przystąpił do realizacji robót budowlanych, prowadzących do rozbudowy obiektu budowlanego bez uprzedniego uzyskania ostatecznej decyzji udzielającej pozwolenia na budowę, działał w warunkach samowoli budowlanej, podlegającej rygorom z art. 48 ustawy Prawo budowlane, powołanego na wstępie decyzji, a których zastosowanie nie jest uzależnione od uznania organu nadzoru budowlanego, nie jest też uwarunkowane okolicznościami leżącymi po stronie inwestora, dotyczącymi czy to jego wiedzy o prawie, czy to sytuacji materialnej, rodzinnej, czy motywacji towarzyszącej podjęciu realizacji samowoli budowlanej. Treść omawianego art. 48 wprowadza automatyzm orzekania o nakazie rozbiórki obiektu budowlanego lub jego części, przy stwierdzeniu braku pozwolenia na ich budowę lub zgłoszenia zamiaru ich realizacji właściwemu organowi.
Po rozpoznaniu odwołania E. T., Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, decyzją z dnia [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, podzielając ustalenia faktyczne i ich prawną ocenę, dokonaną przez organ pierwszej instancji. Odnosząc się do argumentów odwołującego się, zwrócił uwagę na unormowanie art. 29 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo budowlane, który przewiduje zwolnienie od wymogu uzyskania pozwolenia na budowę, ale nie zwalnia od wymogu dokonania zgłoszenia przed przystąpieniem do robót, w myśl art. 30 ust. 1, w odniesieniu do tymczasowych obiektów budowlanych, nie połączonych trwale z gruntem i przewidzianych do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce w terminie określonym w zgłoszeniu, najdalej do 120 dni od zgłoszonego rozpoczęcia budowy zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, który to stan prawny prowadzi do stanowczej konkluzji, iż inwestor przy rozważanej inwestycji obowiązany był uzyskać uprzednio pozwolenie na zrealizowanie rozbudowy mocą ostatecznej decyzji, czego zaniechał.