Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Motywując ją organ odwoławczy stwierdził, że w sprawie nie zachodzą podstawy do zmiany czy uchylenia decyzji organu I instancji oraz, iż podziela i podtrzymuje zaprezentowaną w uzasadnieniu tej decyzji argumentację. Jednocześnie organ odwoławczy podniósł, że w toku postępowania zakończonego decyzją organu I instancji wyjaśniono w sposób niebudzący wątpliwości, z jakimi żądaniami wystąpił L. B. oraz ustalono, że nie istnieją normy prawa administracyjnego przewidujące rozstrzyganie w formie decyzji administracyjnej w zakresie tychże żądań. Brak podstaw do orzekania w drodze decyzji administracyjnej zobowiązuje organ administracji publicznej do umorzenia postępowania na podstawie art. 105 § 1 kpa, co też organ I instancji uczynił i dlatego jego decyzję uznać należy za zgodną z prawem. Jednocześnie organ odwoławczy podkreślił, że przedmiotem rozpatrzenia organu odwoławczego może być jedynie sprawa rozstrzygnięta decyzją organu I instancji. Tym samym organ odwoławczy nie może rozstrzygać w innych sprawach poruszonych przez L. B.
Na decyzję organu odwoławczego skargę wniósł L. B. Zarzucił, że nie wyjaśniono mu, ile jest numerów kart w aktach, od jak dawna gromadzone są w aktach dowody oraz, iż uniemożliwiono mu zapoznanie się z aktami sprawy i złożenie nowych dowodów w sprawie. Skarżący podnosi również, że w sprawie nagrane zostały dowody, z których sporządzić należy protokół oraz, iż o nagraniu tych dowodów nie powiadomiono go. Ponadto skarżący zauważa, że w sprawie wyszły na jaw nowe dowody, jak decyzja z dnia [...], Nr [...] oraz to, iż organ I instancji pomija w decyzji bardzo istotne dowody przeprowadzone na dwóch rozprawach administracyjnych i nie dopuścił skarżącego do zapoznania się z aktami sprawy co - w ocenie skarżącego - ma na celu zatajenie zgromadzonych w sprawie dowodów. Do skargi dołączono pięć egzemplarzy faxów pism oraz jedenaście kserokopii pism, dokumentujących czynności podejmowane w sprawie przez skarżącego i niektóre z czynności organów administracji publicznej. Swoje stanowisko w sprawie skarżący podtrzymał w kolejnych pismach składanych do akt sprawy.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
W sprawie dostatecznie jasno ustalono, że skarżący domaga się wybudowania na koszt gminy przyłącza kanalizacyjnego do działki nr 370/9, jako dawnej działki nr 370/1 położonej w O. od sieci głównej kanalizacji zlokalizowanej w działce nr 370/7 na odcinku ok. 35 - 40 m; wybudowania na koszt gminy przyłącza elektroenergetycznego do działki nr 370/9 oraz wypłaty odszkodowania w kwocie 6.000,00 złotych za sieci: wodną, kanalizacyjną i elektryczną zlokalizowane w działce nr 370/7 położonej w O. lub ich przebudowania. Przy tak sformułowanych żądaniach stanowisku organów rozpoznających sprawę nie można odmówić zasadności. Przypomnieć należy, że wprawdzie stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków ( tekst jedn. Dz. U z 2006r. Nr 123, poz. 858 ze zmianami ) budowa urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych jest obowiązkiem przedsiębiorstwa wodociągowo - kanalizacyjnego, to jednak realizację budowy przyłączy do sieci oraz studni wodomierzowej, pomieszczenia przewidzianego do lokalizacji wodomierza głównego i urządzenia pomiarowego zapewnia na własny koszt osoba ubiegająca się o przyłączenie nieruchomości do sieci ( art.15 ust.2 ). Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy u podstaw takiego założenia leży przekonanie, iż społeczność lokalna nie powinna być - poprzez mechanizm cenowy - obarczana kosztami budowy tej części infrastruktury wodociągowo - kanalizacyjnej, która służy głównie zaspokojeniu potrzeb poszczególnych konsumentów. Konsument musi zatem najpierw wybudować przyłącze, po czym może dopiero żądać przyłączenia do sieci, a przedsiębiorstwo wodociągowo - kanalizacyjne nie może mu tego odmówić, jeśli spełnione są warunki przyłączenia określone w regulaminie uchwalanym przez radę gminy oraz istnieją techniczne możliwości świadczenia usług (wyrok z dnia 13 maja 2004r. III SK 39/04 Legalis). Sąd zwrócił przy tym uwagę, że przyłączenie jest jedynie czynnością faktyczną, a podstawę do korzystania z sieci stanowi dopiero umowa o zaopatrzeniu w wodę lub odprowadzenia ścieków zawarta pomiędzy przedsiębiorstwem wodociągowo - kanalizacyjnym i odbiorcą usług na jego pisemny wniosek. Z treści powołanych przepisów w sposób nie budzący wątpliwości można wysnuć wniosek, że wójt gminy w sprawie budowy przyłącza kanalizacyjnego ani też ponoszenia kosztów jego budowy nie wydaje żadnych administracyjnych rozstrzygnięć, a kwestie te pozostają w sferze cywilnoprawnej. Podobnie brak jest również normy prawa administracyjnego przewidującej rozstrzyganie w formie decyzji administracyjnej w zakresie żądania wybudowania na koszt gminy przyłącza elektroenergetycznego. Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt od 1 do 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne ( tekst jedn. Dz. U z 2006r. Nr 89, poz. 625 ze zmianami ) do zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia m.in. w energię elektryczną należy planowanie i organizacja zaopatrzenia m.in. w energię elektryczną, planowanie oświetlenia miejsc publicznych i dróg znajdujących się na terenie gminy oraz finansowanie oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych znajdujących się na terenie gminy. Według art. 19 ust. 1 ustawy wójt (burmistrz, prezydent miasta) opracowuje projekt założeń do planu zaopatrzenia m.in. w energię elektryczną, natomiast stosownie do art. 20 ust. 1 w przypadku, gdy plany przedsiębiorstw energetycznych nie zapewniają realizacji założeń (...), wójt (burmistrz, prezydent miasta) opracowuje projekt planu zaopatrzenia m.in. w energię elektryczną, dla obszaru gminy lub jej części. Przyłączenie do sieci następuje natomiast na podstawie umowy zawartej pomiędzy przedsiębiorstwem energetycznym zajmującym się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii, a podmiotem ubiegającymi się o przyłączenie. W wyroku z dnia 4 czerwca 2003r. ( I CKN 449/01 Legalis ) Sąd Najwyższy podkreślił, że umowa o budowę sieci energetycznej, w tym przyłącza, zawierana pomiędzy zakładem energetycznym, a zamawiającym przyszłym użytkownikiem, ma charakter umowy cywilnoprawnej.