Najwyższy w powołanym wyroku, przedsiębiorstwo energetyczne, które nie legitymuje się uprawnieniem do ingerowania w sferę cudzej własności nieruchomości dla bieżącego utrzymania urządzeń przesyłowych, korzysta z tej nieruchomości w złej wierze i zobowiązane jest do świadczenia wynagrodzenia na podstawie art. 225 k.c. Jednocześnie właścicielowi służy na podstawie art. 222 § 2 k.c. roszczenie negatoryjne, które służy jego ochronie przed bezprawną ingerencję osób trzecich. W takim samym stopniu wyrok ten należy odnieść do przedsiębiorstwa wodociągowo - kanalizacyjnego. Trafna, jak wynika z powyższych wywodów, ocena charakteru żądań skarżącego dokonana przez organy obu instancji prowadzić mogła jedynie do umorzenia postępowania administracyjnego na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. Jeżeli bowiem w sprawie indywidualnej brak jest normy prawa administracyjnego pozwalającej na rozstrzyganie przez organ administracji, sprawa taka nie podlega załatwieniu w drodze decyzji administracyjnej, a toczące się, co do niej postępowanie administracyjne, jako bezprzedmiotowe podlega umorzeniu na mocy art. 105 § 1 kpa (por. wyrok NSA z dnia 25 stycznia 1990 r., sygn. akt II SA 1240/89 - ONSA 1990, nr 1, poz. 16).
Nie jest zrozumiały zarzut naruszenia przez organy art.153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U nr 153, poz. 1270 ze zmianami ), co miałoby się wiązać z nieuwzględnieniem treści wyroku WSA w Lublinie z dnia 28 maja 2009 r. ( sygn. akt II SA/Lu 600/08 ). Zgodnie przecież z wytycznymi zawartymi w tym wyroku organy ustaliły charakter żądań skarżącego, to, czy istnieją normy prawa administracyjnego pozwalające na rozstrzyganie co do nich w drodze decyzji administracyjnej oraz czy w przypadku któregokolwiek z nich właściwym do jego rozpatrzenia jest sąd powszechny. Powyższe ustalenia znalazły odzwierciedlenie w decyzjach. Nie jest także trafny zarzut niezapewnienia skarżącemu udziału w postępowaniu. Przeciwko takiej tezie świadczą składane przez niego w toku postępowania liczne pisma, ponadto w dniu 9 lutego 2010r., a więc jeszcze przed wydaniem decyzji, otrzymał informację Kolegium o możliwości zapoznania się z aktami sprawy oraz wypowiedzenia się co do zebranych materiałów i dowodów.
Z tych powodów na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę należało oddalić. O przyznaniu wynagrodzenia adwokatowi ustanowionego w ramach pomocy prawnej orzeczono na podstawie art. 250 wspomnianej ustawy i § 19 w związku z § 18 ust.1 lit. c) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zmianami ).