Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w O.-L. w przedmiocie zarzutów do projektu planu miejscowego
Tezy

Ustalanie treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powinno uwzględniać zasadę proporcjonalności obciążeń właścicieli nieruchomości znajdujących się w zasięgu działania planu i charakteryzujących się takimi samymi lub podobnymi właściwościami. Konieczne jest zatem badanie rozwiązań alternatywnych i poszukiwanie rozwiązań relatywnie niemniej uciążliwych.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Pawła B. na uchwałę Rady Miejskiej w O.-L. z dnia 8 lutego 2002 r., (...) w przedmiocie zarzutów do projektu planu miejscowego - oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/3

Paweł B. złożył w dniu 16 maja 2001 r. pismo, które nazwał protestem do projektu miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta O.-L. w odniesieniu do będących jego własnością działek nr 1279 /613/ oraz 1280 /614/ położonych przy ul. P. w O.-L. Wskazał w nim, iż przez powyższe działki ma być przeprowadzona droga, prowadząca do nikąd /"kończąca się po kilkudziesięciu metrach w szczerym polu"/, co uniemożliwia urzeczywistnienie jego planów polegających na realizacji budynku mieszkaniowego. Drogę można zdaniem wnioskodawcy przeprowadzić kilkadziesiąt metrów dalej, przez działki będące własnością miasta.

Rada Miejska w O.-L. podjęła w dniu 8 lutego 2002 r., uchwałę nr XXIX/268/02, traktując protest jako zarzut oraz odmawiając uwzględnienia zarzutu.

Rada Miejska w pierwszej części uzasadnienia przedstawiła zwięźle procedurę związaną z projektowaniem zmian w obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego obowiązującego w obszarze Miasta O.-L. Wskazała na sformułowania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta, zatwierdzone w dniu 18 czerwca 1998 r., zgodnie z którym na przedmiotowym terenie ma koncentrować się działalność gospodarcza generująca rozwój miejsc pracy /działalność produkcyjna i usługowa, targowisko gminne/, co wymaga odpowiedniego układu komunikacyjnego w postaci dróg powiatowych i wojewódzkich. Odnośnie do zaprojektowania drogi Rada podniosła, iż wzięto pod uwagę optymalny układ powiązań z ulicą P., który pozwala na wykorzystanie istniejących dróg gruntowych. Brak zgody na realizację przez wnioskodawcę budynku mieszkaniowego wynika z przeznaczenia przedmiotowego terenu, w ramach którego możliwe są jedynie pewne przekształcenia i uzupełnienia zabudowy mieszkalnej. Rada wskazując na mieszczenie się przy wprowadzaniu aktualnie projektowanych ustaleń w granicach władztwa planistycznego na gruncie art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 1 oraz art. 33 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./ podnosi, iż nie nastąpiło naruszenie prawa materialnego.

Paweł B. w skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazuje na argumenty podniesione w zarzucie. Wskazuje także na wątpliwość, czy realizacja planu będzie wiązać się z realną możliwością wykupu jego nieruchomości, a jeśli tak, to w jakiej perspektywie czasowej, bowiem brak działań w tym zakresie narazi go na straty.

Rada w odpowiedzi na skargę wskazuje, iż nie ma podstaw do jej uwzględnienia, odwołując się do argumentów podniesionych w zaskarżonej uchwale.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrując skargę zważył co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./ rozróżnia, na etapie procedury planistycznej określonym w jej art. 18 ust. 2 jako wyłożenie do publicznego wglądu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dwie formy domagania się przez zainteresowanych uwzględnienia ich żądań, kwestionujących ustalenia przyjęte w projekcie. W art. 23 ustawy przewidziana jest możliwość wniesienia protestu, natomiast w art. 24 ustawy - możliwość wniesienia zarzutu.

Strona 1/3