Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. nr 153, poz. 1269) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola, o której mowa w art. 1 § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (§2). W myśl zaś art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołana podstawą prawną.
Sąd administracyjny kontrolując zaskarżoną decyzję w takim zakresie może ją wzruszyć m.in., gdy stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego - art. 3 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) ustawy p.p.s.a.
Taka sytuacja zachodzi w rozpatrywanej sprawie. Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie, uchyla decyzję lub postanowienie, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego. Uchylenie aktu następuje w wypadku stwierdzenia jednej z przesłanek wznowienia określonych w ustawie. Do przesłanek tych należy, zgodnie z art. 145a § 1 k.p.a. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego stwierdzające niezgodność z określoną normą konstytucyjną przepisu, na podstawie którego została wydana decyzja. W sytuacji, gdy wyrok Trybunału Konstytucyjnego został ogłoszony po dacie wydania ostatecznej decyzji (jak to ma miejsce w rozpatrywanej sprawie) zachodzą podstawy do wznowienia postępowania administracyjnego.
Skarga w niniejszej sprawie jest w kontekście wydanego przez Trybunał Konstytucyjny wyroku zasadna, bowiem zaskarżona decyzja wydana została na podstawie przepisów prawa materialnego sprzecznych z Konstytucją RP, a więc z takim naruszeniem prawa, które stanowi podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego.
W przedmiotowej sprawie podstawą prawną odmowy przyznania zaliczki alimentacyjnej dla dziecka skarżącej był art. 2 pkt 5 lit. a ustawy o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych i zaliczce alimentacyjnej w związku z art. 3 pkt 17a o świadczeniach rodzinnych i ustalenie, że uprawniony Ł. U. nie jest wychowywany przez osobę samotną, gdyż skarżąca pozostaje w związku małżeńskim.
W świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 czerwca 2008 r., sygn. akt P 18/06 (Dz. U. Nr 119, poz. 770) art. 2 pkt 5 lit. a ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej w związku z art. 3 pkt 17a ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych w zakresie, w jakim pomija prawo do zaliczki alimentacyjnej osób wychowywanych przez osoby pozostające w związku małżeńskim oraz osób wychowywanych przez osoby, które wspólnie wychowują co najmniej jedno dziecko z jego rodzicem, jest niezgodny z art. 18, art. 32 ust. 1 i art. 71 ust. 1 Konstytucji RP