Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Leszek Leszczyński, Sędziowie Sędzia NSA Witold Falczyński, Asesor WSA Wiesława Achrymowicz (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Rafał Ostrowski, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 czerwca 2006 r. sprawy ze skargi T.W. na niewykonanie orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 8 października 2002 roku w sprawie II SAB/Lu 18/02 przez Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w przedmiocie wymierzenia organowi grzywny wymierza grzywnę Kierownikowi Ośrodka Pomocy Społecznej w kwocie 500 (pięćset) złotych.
T.W. w dniu 19 kwietnia 2006 r. nadała w polskim urzędzie pocztowym skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, w której żądała wymierzenia grzywny Kierownikowi Ośrodka Pomocy Społecznej za niewykonanie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 8 października 2002 r. w sprawie II SAB/Lu 18/02. Podała, że uprzednio skierowała do Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej pisemne wezwanie do wykonania tego wyroku.
Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej nie podzielił stanowiska skarżącej o niewykonaniu wyroku w sprawie II SAB/Lu 18/02. W odpowiedzi na skargę wnosił o jej oddalenie. Powoływał się na umorzenie postępowania sądowego w sprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Lublinie o sygnaturze II SA/Lu 824/04. Wskazywał też na sprawę II SA/Lu 618/05, zakończoną przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Lublinie, w której skarga T.W. została odrzucona. Z treści wskazanych orzeczeń organ wyprowadzał wniosek, że uprzednia kontrola sądowa wykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność nie potwierdziła zarzutów skarżącej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznając skargę zważył, co następuje:
Skarga T.W. została złożona przy zachowaniu wymogów formalnych i jest zasadna.
Przepis art. 154 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi / Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm. / stanowi, że w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku, może wnieść skargę z żądaniem wymierzenia temu organowi grzywny.
Warunkiem dopuszczalności skargi z żądaniem wymierzenia organowi grzywny za niewykonanie wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność jest uprzednie pisemne wezwanie właściwego organu do wykonania wyroku. Skarżąca spełniła ten wymóg.
W sprawie ze skargi, wniesionej na podstawie art. 154 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przedmiotem kontroli sądowej jest jedynie okoliczność wykonania wyroku, który uwzględniał skargę na bezczynność / samo podjęcie aktu lub czynności /, nie akt lub czynność w rozumieniu art. 3 § 2 tej ustawy. Przedmiot postępowania sądowego określa w sposób szczególny unormowanie art. 154 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W konsekwencji do tej skargi nie znajduje zastosowania termin z art. 53 § 2 powołanej ustawy. Termin ten dotyczy przypadków, o których mowa w art. 52 § 3 i § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Przepis art. 52 § 3 odnosi się wyłącznie do skarg na akty i czynności wymienione w art. 3 § 2 pkt 4. Natomiast art. 52 § 4 dotyczy skarg na inne akty.
Przepisy ustanawiające formalne warunki dopuszczalności skargi są przepisami szczególnymi. Z tego względu nie mogą podlegać wykładni rozszerzającej czy stosowaniu przez analogię, jeśli przepis ustawy wprost tak nie stanowi. Odmienne stanowisko skutkowałoby dla strony ograniczeniem prawa do sądu.
Celem skargi, zawierającej żądanie wymierzenia organowi grzywny za niewykonanie wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność, jest wymuszenie na organie administracji podjęcia określonego aktu lub czynności. Nie jest to sytuacja, w której brak terminu dla wniesienia skargi mógłby prowadzić do nieograniczonego w czasie kwestionowania rozstrzygnięć administracyjnych. Tak rozumiany cel rozpatrywanej skargi stanowi kolejny argument, przemawiający za stanowiskiem, iż przepis art. 53 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie znajduje zastosowania do skarg opartych na art. 154 § 1 wskazanej ustawy. Jakkolwiek wskazany argument podnoszony jest w odniesieniu do skargi na bezczynność organu administracji publicznej / Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz pod redakcją T. Wosia Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis Warszawa 2005 r. str.243/, to w pełni podlega odniesieniu do skargi wnoszonej w trybie art. 154 § 1 rozważanej ustawy. W przypadku każdej z nich mamy do czynienia z tożsamym celem i nie wchodzi w rachubę ochrona organu przed wzruszaniem rozstrzygnięć administracyjnych bez czasowych ograniczeń.