Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec, Sędziowie Sędzia NSA Maciej Kierek, Asesor WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Protokolant Stażysta Anna Chmielewska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 czerwca 2006 r. sprawy ze skargi E. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zaliczki alimentacyjnej oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy z dnia [...]. nr [...] przyznającą E. B. zaliczkę alimentacyjną na rzecz syna M. B. od dnia 1 września 2005 r do dnia 31 grudnia 2005 r. i odmawiającą przyznania tejże zaliczki za okres od dnia 1 stycznia 2006r.
Zdaniem Kolegium skarżąca nie spełnia przesłanki samotnego wychowywania dziecka , która jest podstawą uzyskania zaliczki alimentacyjnej. Zgodnie z art. 3 pkt.17a ustawy z dnia o świadczeniach rodzinnych za osobę samotnie wychowującą dziecko uważa się pannę, kawalera, wdowę , wdowca, osobę pozostającą w separacji orzeczonej prawomocnym wyrokiem sądu, osobę rozwiedzioną , chyba, że wychowuje wspólnie co najmniej jedno dziecko z jego rodzicem. Oznacza to, w przekonaniu Kolegium, że jeśli choć jedno dziecko wychowywane jest przez oboje rodziców , to każdy z rodziców nie jest już osobą samotnie wychowującą dziecko w stosunku do wszystkich swoich dzieci.
E. B. jest osobą rozwiedzioną , żyje w konkubinacie ze Z. P. i wychowuje razem z nim dwoje dzieci. Jedno ich wspólne i jedno z poprzedniego jej związku , na które ubiegała się o zaliczkę alimentacyjną. W świetle powołanej definicji nie jest zatem osobą samotnie wychowującą dziecko i omawiane świadczenie jej nie przysługuje.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego E. B. uznała decyzję Kolegium za krzywdzącą. Zakwestionowała pogląd organu odwoławczego co do jej statusu osoby samotnie wychowującej dziecko. Zdaniem skarżącej jest ona osobą samotnie wychowującą dziecko, ponieważ jego ojciec nie uczestniczy w wychowaniu syna i nie łoży na jego utrzymanie. Według informacji uzyskanych od komornika i sądu przebywa on za granicą. Wszystko spoczywa na jej barkach . Kolegium nie wzięło pod uwagę dobra dziecka i nie wypełniło zadania jako organ do którego zwróciła się o pomoc. Zaznaczyła, że wyrok sądowy zasądzający na jej rzecz alimenty, nie zawiera klauzuli wykluczającej ich otrzymanie przez dzieci , których matki żyją w konkubinacie. Podkreśliła, że wraz z konkubentem starają się zaspokoić potrzeby dzieci. Nie są rodziną patologiczną , nie nadużywają alkoholu. Dorabiają przy pieleniu i zbieraniu owoców. Korzystają ze świadczeń pomocy społecznej.
W odpowiedzi na skargę Kolegium wnosiło o jej oddalenie , podtrzymując swoją dotychczasową argumentację .
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył . co następuje:
Treść zaskarżonej decyzji jak i motywy skargi prowadzą do wniosku, że rozstrzygnięcie sprawy sprowadza się do interpretacji pojęcia osoby samotnie wychowującej dziecko , o jakim stanowi art.2 pkt.5 lit. a ustawy z dnia 24 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej ( Dz.U Nr 86, poz. 732 ze zmianami ). Ustawa nie zawiera samodzielnej definicji takiej osoby , odsyłając do regulacji zawartych w ustawie z dnia 28 listopada 2003r.o świadczeniach rodzinnych (Dz.U Nr 228, poz.2255 ze zmianami ). Ta z kolei w art.3 pkt 17a stanowi, że za osobę samotnie wychowująca dziecko rozumie się pannę, kawalera, wdowę , wdowca, osobę pozostającą w separacji orzeczonej prawomocnym wyrokiem sądu i osobę rozwiedzioną, chyba, że wychowuje wspólnie co najmniej jedno dziecko z jego rodzicem. Prawidłowe jest założenie Kolegium ,że powołany przepis wyklucza z tego kręgu osoby, które wprawdzie mają na wychowaniu własne dziecko, ale wychowują wspólnie co najmniej jedno inne dziecko z jego rodzicem. Przepis ten nie wymaga, aby dziecko miałoby by być wychowywane przez obydwoje rodziców , ale wystarczające jest ustalenie, że dziecko jest wychowywane przez osoby , z których tylko jedna jest jego rodzicem. Trafnie zauważył organ odwoławczy , że użyta w tym przepisie formuła oznacza, że w takiej sytuacji żadna z tych osób nie może zostać uznana za osobę samotnie wychowującą dziecko w stosunku do każdego ze swoich dzieci. Tym bardziej zasada ta znajduje zastosowanie w stosunku do osób wspólnie wychowujących dziecko , którego oboje są rodzicami, Wówczas do pozostałych dzieci .które są przez nich wychowywane, a których rodzicem jest tylko jedno z nich, nie mają one statusu osób samotnie wychowujących dzieci , czego wymaga powołany przepis ustawy o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych i zaliczce alimentacyjnej.
W sprawie bezspornym jest, że skarżąca jest osobą rozwiedzioną . Wraz ze Z. P. wychowują ich wspólne dziecko N. P. i dziecko skarżącej z poprzedniego związku M. B.. W świetle wspomnianej definicji skarżąca nie może zostać uznana za osobę samotnie wychowującą dziecko, a tym samym nie spełnia przesłanki do uzyskania świadczenia alimentacyjnego.
Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostają w tej sytuacji zgłaszane w skardze zarzuty dotyczące trudnej sytuacji materialnej rodziny i braku udziału J. B. w wychowaniu syna , co zresztą przez Kolegium nie było kwestionowane. Odmowa przyznania zaliczki alimentacyjnej jest związana wyłącznie z brakiem statusu osoby samotnie wychowującej dziecko, na co zasadnie wskazano w zaskarżonej decyzji.
Z tego względu na podstawie art.151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U Nr 153, poz.1270 ze zmianami ) skargę należało oddalić.