Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz (spr.), Sędziowie Maciej Kierek Sędzia NSA, Bogusław Wiśniewski asesor WSA, Protokolant stażysta Tomasz Wójcik, po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2004 r. sprawy ze skargi R.D. na decyzję Wojewody z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewody na rzecz R.D. kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Działający z upoważnienia Wojewody Kierownik Oddziału Rozwoju Regionalnego, decyzją z dnia [...] r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, po rozpatrzeniu odwołania K i R.D. od decyzji Starosty z dnia [...] r. znak: [...] odmawiającej ustalenia odszkodowania za nieruchomość przejętą na rzecz Skarbu Państwa - utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wyjaśnił, że K; i R. małżonkowie D. byli właścicielami działki nr ewid. [...]o powierzchni 0,2455 ha w B. Działka ta zgodnie z zarządzeniem nr [...] Naczelnika Miasta z dnia [...] r. w sprawie ustalenia terenu budowlanego budownictwa jednorodzinnego i jego podziale na działki, położonego w B. - "[...] /Dz.Urz.W.R.N. w Z. nr [...]/, przeszła z mocy prawa w całości na własność Państwa. Na wniosek dotychczasowych właścicieli nadano na rzecz ich syna C.D. własność działki nr [...]o powierzchni 426 m2, a za pozostałą powierzchnię, tj. 2029 m2 ustalono i wypłacono odszkodowanie w wysokości 32.870 zł na podstawie decyzji Naczelnika Miasta z dnia [...] r. znak: [...].
Decyzją Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia [...] r. znak: [...] stwierdzona została nieważność decyzji z dnia [...] r. W tej sytuacji małżonkowie D. wystąpili z wnioskiem o ponowne ustalenie i wypłatę odszkodowania za przejętą nieruchomość.
Na rozprawie administracyjnej ich pełnomocnik przyznał, że pobrali oni odszkodowanie za przejętą nieruchomość w kwocie 32.870 zł, a grunt był użytkowany rolniczo i nie było na nim żadnych upraw wieloletnich.
Odszkodowanie wypłacone odwołującym się naliczono w sposób ustalony w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach /Dz. U. Nr 27, poz. 192 z późn. zm./, w zarządzeniu nr [...] Naczelnika Powiatu z [...] r. w sprawie ustalenia zwiększonych stawek za wywłaszczone grunty w mieście i na wsi oraz zgodnie z art. 8 ust. 5,8 i 12 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /tekst jednolity: Dz. U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64/. Zgodnie z § 1 pkt 1 powołanego zarządzenia z [...] r. odszkodowanie za grunty położone w granicach administracyjnych miasta, wywłaszczone na rzecz Skarbu Państwa, ustalono w wysokości 4,5-krotnej stawki ustalonej dla gruntu ornej klasy I w strefie ekonomicznej wielkomiejskiej. Przepis ten nie przewidywał różnicowania ze względu na rodzaj i przeznaczenie gruntu w planie zagospodarowania przestrzennego.
W wyroku z dnia 5 października 1995 r. sygn. akt III ARN 30/95 /OSNAPiUS z 1996 r. Nr 9, poz. 125/ Sąd Najwyższy stwierdził, że ponowne ustalenie odszkodowania może dotyczyć tylko tej części szkody, która nie została jeszcze wyrównana.
W rozpatrywanej sprawie wypłacone odszkodowanie odpowiadało rozmiarowi poniesionej szkody. Pobranie odszkodowania oznaczało, że strona nie kwestionowała wysokości ustalonego odszkodowania. W takiej sytuacji odwołujący się nie mają uprawnień do ponownego nabycia odszkodowania.