Sprawa ze skargi na decyzję SKO w przedmiocie odmowy umorzenia należności za usługi opiekuńcze
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski Sędziowie Sędzia WSA Jacek Czaja (sprawozdawca) Sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak Protokolant Starszy asystent sędziego Agnieszka Wąsikowska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 3 września 2015 r. sprawy ze skargi A. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności za usługi opiekuńcze 1. oddala skargę; 2. przyznaje [...] E. O.-M. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie) kwotę [...]zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym [...] zł (pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy), należnego podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie strona 1/2

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 7 lipca 2014 r., znak: [...], utrzymało w mocy decyzję Wójta [...] Duża z dnia 6 maja 2014 r., znak: [...], odmawiającą umorzenia A. M. należności za okres od 1 stycznia 2013 r. do 30 września 2013 r. w kwocie [...]zł z tytułu odpłatności za świadczone usługi opiekuńcze.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podkreślił, że w rozpoznawanej sprawie brak było podstaw do uwzględnienia wniosku odwołującego się o umorzenie wspomnianych wyżej należności, albowiem, jak wykazało postępowanie, w niniejszej sprawie nie zachodziły szczególnie uzasadnione okoliczności, które przemawiałyby za wydaniem takiego orzeczenia. W ocenie organu drugiej instancji, spłata opisanych należności nie będzie stanowiła dla skarżącego nadmiernego obciążenia, skoro nie płaci on należności za świadczone usługi opiekuńcze od 2011 roku, a udzielana mu systematycznie pomoc, w połączeniu z jego dochodami, pozwala na poniesienie kosztów odpłatności za usługi udzielone mu w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 30 września 2013 r.

Skargę na tę decyzję złożył A. M., zarzucając organom administracji obu instancji, że nie przeanalizowały one w sposób należyty jego sytuacji dochodowej i zdrowotnej, a stanowisko przez nie wyrażone opiera się na "swoistej manipulacji faktami i miesiącami". W oparciu o te zarzuty skarżący wniósł o umorzenie omawianych należności.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 104 ust. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 182 ze zm.; dalej także: "u.p.s."), w przypadkach szczególnie uzasadnionych, zwłaszcza jeżeli żądanie zwrotu wydatków na udzielone świadczenie, z tytułu opłat określonych w ustawie oraz z tytułu nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części stanowiłoby dla osoby zobowiązanej nadmierne obciążenie lub też niweczyłoby skutki udzielanej pomocy, właściwy organ, który wydał decyzję w sprawie zwrotu należności, o których mowa w ust. 1, na wniosek pracownika socjalnego lub osoby zainteresowanej, może odstąpić od żądania takiego zwrotu, umorzyć kwotę nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty.

W świetle tego przepisu nie budzi wątpliwości, że udzielenie osobie lub rodzinie korzystającej ze świadczeń z pomocy społecznej, wsparcia w formie przewidzianej w tym przepisie, może nastąpić jedynie w przypadkach zupełnie wyjątkowych, ocenionych przez organy administracji publicznej jako "szczególnie uzasadnione". Oczywistym jest więc, że rozłożenie na raty czy odroczenie terminu spłaty wspomnianych należności, a tym bardzie definitywne rozstrzygnięcie o braku konieczności ponoszenia tych kosztów - jakim jest ich umorzenie w całości lub w części albo odstąpienie od żądania zwrotu, może być orzeczone wyłącznie w sytuacjach nadzwyczajnych, a nie może być traktowane jako coś "rutynowego" i możliwego do zastosowania w każdej - co do zasady - sprawie. Dlatego też, jak zauważono w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz w nauce prawa administracyjnego, organ rozstrzygający wniosek strony o udzielenia wsparcia ze środków publicznych na podstawie art. 104 ust. 4 u.p.s., ma obowiązek każdorazowo dokonać szczególnie wnikliwej oceny, czy sytuacja strony ma charakter szczególny (por. S. Nitecki, Komentarz do ustawy o pomocy społecznej, Wydawnictwo Gaskor, Wrocław 2013, s. 728 wraz z przywołanym orzecznictwem).

Strona 1/2