Podstawę orzekania przez organy stanowią przepisy ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz.U. 2009 Nr 1, poz. 7 ze zm.).
Poza sporem jest, że prawomocnym wyrokiem z dnia 14 maja 1999 r. Sądu Okręgowego w Zamościu zasadzone zosaly na rzecz A. P. i S. K. B. alimenty kwocie po 200 zł miesięcznie.
Jak wynika natomiast z zaświadczeń Komornika Sądowego przy Sądzie rejonowym (ostatnie 6.10.2009r.) egzekucja świadczeń alimentacyjnych była bezskuteczna.
Na tej podstawie Prezydent Miasta przyznał decyzjami świadczenia z funduszu alimentacyjnego na rzecz dzieci S. i A. w kwocie po 200 zł za okres od 10 stycznia 2008 r. do 30 września 2010 r.
Podkreślić należy, że decyzja ta ma walor decyzji ostatecznej i zgodnie z art. 16 § 1 kpa uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności lub wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w kodeksie lub w ustawach szczególnych. Skoro więc powyższa decyzja ostateczna nie została wyeliminowana z obrotu prawnego w jednym z nadzwyczajnych trybów postępowania administracyjnego lub prawomocnym wyrokiem sądu administracyjnego, to wiąże zarówno organy administracji jak i sąd.
Zgodnie z dyspozycją zawartą w przepisie art. 27 ust. 2 ustawy organ właściwy wierzyciela wydaje po zakończeniu okresu świadczeniowego lub po uchyleniu decyzji w sprawie przyznania świadczeń z funduszu alimentacyjnego decyzję administracyjną, w sprawie zwrotu przez dłużnika alimentacyjnego, którym w sprawie niniejszej jest skarżący K. G. należności z tytułu otrzymywanych przez osobę uprawnioną świadczeń.
Dłużnik alimentacyjny natomiast zobowiązany jest do zwrotu organowi właściwemu wierzyciela należności w wysokości świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego osobie uprawnionej łącznie z ustawowymi odsetkami (art. 27 ust. 1 ustawy).
Z przywołanej regulacji prawnej wynika zatem, iż ustawowy obowiązek dłużnika alimentacyjnego zwrotu świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego powstaje, gdy po pierwsze wydana została decyzja przyznająca świadczenie z funduszu alimentacyjnego, a następnie zakończył się okres wypłaty alimentów z funduszu alimentacyjnego lub przedmiotowa decyzja została uchylona.
W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że obydwie wskazane przesłanki zostały spełnione. W świetle powyższego organ nie miał podstaw faktycznych ale przede wszystkim podstaw prawnych aby orzec w odmienny sposób lub zupełnie odstąpić od orzekania w tym zakresie.
Również sama treść omawianego przepisu wskazuje, iż organom administracji orzekającym na podstawie art. 27 powołanej ustawy nie została postawiona żadna dowolność lub uznaniowość. Przepis ten bowiem wprost określa, iż organ obowiązany jest rozstrzygnąć w sposób wyraźnie wskazany w przepisie.
W konsekwencji organ w prowadzonym postępowaniu jest jedynie upoważniony ustalić, czy została wydana decyzja ostateczna o przyznaniu świadczenia z funduszu alimentacyjnego i czy zostały wypłacone świadczenia, zaś w razie poczynienia w tym zakresie pozytywnych ustaleń ma obowiązek wydać decyzję nakazującą zwrot przez dłużnika alimentacyjnego wypłaconych na rzecz osoby uprawnionej świadczeń.
W zaskarżonej decyzji oraz w decyzji ją poprzedzającej, organy obu instancji uczyniły zadość tak określonym przez omawiane przepisy obowiązkom.
Reasumując w tak ustalonym stanie faktycznym i prawnym organ administracji wobec zaistnienia przesłanek wymienionych w art. 27 powołanej wyżej ustawy uprawniony i zobowiązany był do rozstrzygnięcia jak w zaskarżonej decyzji.
Z tych względów Sąd na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.