Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Sędziowie Asesor WSA Wiesława Achrymowicz ( sprawozdawca), Asesor WSA Bogusław Wiśniewski, Protokolant Referent - stażysta Agata Jakimiuk, po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2004 r. sprawy ze skargi D. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając jako organ drugiej instancji, po rozpatrzeniu odwołania D.G., decyzją z dnia [...] października 2004 r. utrzymało w mocy pierwszoinstancyjną decyzję, wydaną przez Kierownika Działu Pomocy Środowiskowej Ośrodka Pomocy Społeczne a na mocy upoważnienia Burmistrza, z dnia [...] sierpnia 2004 r. o odmowie przyznania D.G. pomocy społecznej w postaci zasiłku celowego w miesiącu sierpniu 2004 r, na mocy art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej.
W uzasadnieniu organ odwoławczy przedstawił ocenę prawną, iż na gruncie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej odmowa jest zasadna, gdy zważyć treść jej art. 39 ust. 1 i 2, przesądzającą charakter uznaniowy świadczenia z pomocy społecznej w postaci zasiłku celowego, dyktowanego z jednej strony potrzebami zainteresowanego w niezbędnym zakresie dla bytu, w szczególności związanymi z pokryciem kosztów leczenia, nabycia żywności, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, realizacji drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a z drugiej obligującą do analizy sytuacji materialnej, życiowej zainteresowanego w aspekcie zakresu bardziej zasadnych potrzeb innych zainteresowanych w skali mieszkańców całej gminy, w ramach istotnie ograniczonych środków finansowych dla ich pokrycia pozostających w dyspozycji gminy, przy przyjęciu zobiektywizowanej skali wartościowania , jako rozstrzygającej, według tożsamych kryteriów, gdy D.G. dotychczas korzystał i korzysta już z innych świadczeń z pomocy społecznej. Aktualnie nie wykazał, by istotnie stan zdrowia uniemożliwiał mu podjęcie zatrudnienia na każdych oferowanych warunkach, także poniżej wywodzonych kwalifikacji. Nadto posiada gospodarstwo rolne o powierzchni 1,16 ha przeliczeniowego. W zaistniałej sytuacji życiowej odmowa ze strony zainteresowanego podjęcia oferowanego przez Powiatowy Urząd Pracy zatrudnienia, gdy jako przeszkodę wskazuje zły stan zdrowia, konieczność podwyższania kwalifikacji w ramach kursu organizowanego dla handlowców czy prowadzenie negocjacji z innym pracodawcą dla podjęcia korzystniejszego zatrudnienia, jest niezasadna w zaistniałych okolicznościach, w istocie realizuje hipotezę art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, przywołanej wyżej, skoro ubiegając się o zasiłek celowy wskazuje w uzasadnieniu na brak środków na żywność, leczenie czy opłaty eksploatacyjne, jak za energię elektryczną, a które mogłyby podlegać pokryciu w tym podstawowym zakresie właśnie z dochodów z oferowanego zatrudnienia.
Na powyższe rozstrzygnięcie administracyjne skargę złożył D.G., wnosząc o uchylenie obu decyzji powziętych w toku instancji.
W uzasadnieniu wskazywał na brak dobrej woli i szacunku ze strony właściwych organów administracji dla jego trudnych warunków życiowych, a w konsekwencji też sytuacji materialnej, które nadto nie wykazują należytej aktywności dla zrealizowania zgłaszanych żądań w ramach ustawowego obowiązku udzielania potrzebującym pomocy społecznej w oczekiwanym przezeń zakresie, jego zdaniem niezbędnym. Przypisywał priorytetowe znaczenie niekwestiowanemu wymogowi podnoszenia kwalifikacji, wobec trudnej sytuacji na rynku pracy w regionie, dużej konkurencji wśród kandydatów do zatrudnienia i rosnących wymagań ze strony potencjalnych pracodawców. Stawiany wymóg podejmowania zajęć dorywczych oceniał jako legalizowanie pracy w warunkach naruszenia prawa.