Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec (spr.),, Asesor WSA Bogusław Wiśniewski, Protokolant Asystent sędziego Rafał Ostrowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2006 r. sprawy ze skargi S. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]. Nr [...] w przedmiocie zasiłku stałego oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] listopada 2005 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpatrzeniu odwołania S. G. od decyzji wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta przez Kierownika Działu Świadczeń i Usług Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie Filia Nr 5 w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku stałego - utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu decyzji organ drugiej instancji podał, iż skarżący odbywa karę pozbawienia wolności orzeczoną na okres od 21 grudnia 1998 r. do 2023 r.
Przed wydaniem decyzji przeprowadzono wywiad środowiskowy u przebywającego w zakładzie karnym S. G.. Z wywiadu wynika, iż skarżący jest osobą samotną, bezdomną i nie posiada własnego źródła dochodu. Posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Jednakże z uwagi na to, że skarżący odbywa karę pozbawienia wolności - art. 13 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.) wyklucza możliwość przyznania świadczeń z pomocy społecznej. Kolegium podniosło także, iż wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, na który skarżący powołuje się w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji wydany został na podstawie ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej, która obowiązywała do 30 kwietnia 2004 r. Z dniem 1 maja 2004 r. weszła w życie ustawa z dnia 12 marca 2004 r. Art. 149 obowiązującej obecnie ustawy określa, iż z dniem wejścia jej w życie - wygasają decyzje wydane na podstawie ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej. A zatem decyzja z dnia 18 lutego 2004 r. wydana przez MOPR Filia Nr 5 przyznająca skarżącemu zasiłek stały wyrównawczy na okres od 1 stycznia 2004 r. do 31 sierpnia 2004 r. wygasła z mocy prawa z dniem 1 maja 2004 r.
W skardze na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego skarżący podnosi: 1) błąd w ustaleniu faktycznym, który miał wpływ na zaskarżoną decyzję; 2) obrazę prawa administracyjnego, tj. art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.; 3) naruszenie zasad równości obywateli wobec prawa; 4) naruszenie art. 28 ustawy o pomocy społecznej.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wnosi o oddalenie skargi, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Skarga jest bezzasadna.
Zgodnie z art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.) zasiłek stały przysługuje pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, całkowicie niezdolnej do pracy z powodu wieku lub niepełnosprawności, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej (tj. kwoty 461 zł).
Jak wynika z akt administracyjnych skarżący odbywa karę 25 lat pozbawienia wolności. W takim przypadku zastosowanie ma art. 13 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy, który stanowi, że osobie odbywającej karę pozbawienia wolności nie przysługuje prawo do świadczeń z pomocy społecznej. Odnosząc się do zarzutów podniesionych w skardze uznać należy, że są one pozbawione podstaw. Nie jest zrozumiały zarzut błędu w ustaleniu faktycznym. Organy obu instancji orzekające w tej sprawie dokonały ustaleń stanu faktycznego w oparciu o przeprowadzony ze skarżącym wywiad środowiskowy. Wywiad ten został przez skarżącego podpisany, co oznacza, że akceptuje informacje zawarte w tym dokumencie. Bezsporny jest także fakt, że odbywa on karę pozbawienia wolności.
Co do zarzutu naruszenia art. 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - również trudno uznać ten zarzut za zasadny. Cytowany przez skarżącego przepis reguluje zakres działania sądów administracyjnych. Nie jest zatem możliwe, by doszło do naruszenia tego przepisu przez organy administracji, które wydały zaskarżone decyzje. Skarżący nie sprecyzował także na czym miałoby polegać naruszenie zasady równości obywateli wobec prawa w tej sprawie.
Powołany przez skarżącego art. 28 ustawy o pomocy społecznej (poprzednio obowiązującej), aktualnie nie obowiązuje, bowiem z dniem 1 maja 2004 r. weszła w życie ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, która nie przewiduje możliwości przyznawania prawa do świadczeń i pomocy społecznej osobie odbywającej karę pozbawienia wolności.
Mając zatem na względzie wszystkie powyższe okoliczności Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa i oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270).