W ocenie Sadu, nawet gdyby uznać za zasadne dokonanie zmiany poprzez zakreślenie terminu korzystania przez skarżącą z mieszkania chronionego, również wyznaczenie tego terminu na dzień 30 kwietnia 2014 r. nie zostało należycie uzasadnione. Przyjęcie owego terminu poparte zostało bowiem jedynie tym, że kwestia ta była przedmiotem dokonanych ze skarżącą uzgodnień. Okoliczności tej nie sposób wprawdzie zaprzeczać, bowiem w aktach sprawy znajduje się kopia pisemnych, podpisanych przez skarżącą uzgodnień z dnia 23 kwietnia 2013 r., które zawierają wszystkie niezbędne elementy wskazane w § 3 ust. 4 rozporządzenia, w tym wyznaczony właśnie do dnia 30 kwietnia 2013 r. okres pobytu, należy jednak wskazać, że skarżąca już w odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej kwestionowała skuteczność tych uzgodnień podnosząc, że przedmiotowy termin został jej narzucony, a jej podpis pod uzgodnieniami wymuszony przez pracownika socjalnego. Z tego względu uzasadnienie rozstrzygnięcia co do terminu korzystania przez stronę ze wsparcia wymagało dodatkowo uprawdopodobnienia, że obrany termin jest wystarczający dla osiągnięcia ustawowych celów przyznanej pomocy. Nie można bowiem zapominać, że zasadniczym celem umieszczenia danej osoby w mieszkaniu chronionym jest - w myśl art. 53 ust. 2 u.p.s.s - przygotowanie jej do samodzielnego życia, a zatem określając termin korzystania z tej formy wsparcia, organ winien uwzględnić realną możliwość osiągnięcia tego celu w tym terminie. Uzasadnienie rozstrzygnięcia w tym zakresie tylko i wyłącznie faktem podpisania przez stronę uzgodnień (zwłaszcza w razie zastrzeżeń strony co do prawidłowości ich przebiegu), należy natomiast uznać za niezadowalające.
Niezależnie od opisanych wyżej braków w przeprowadzonym w niniejszej sprawie postępowaniu wyjaśniającym, przyjęcie przez organy obu instancji, iż skarżąca nie spełnia określonych w § 3 ust. 2 kryteriów umożliwiających jej dalsze, bezterminowe korzystanie ze wsparcia w formie pobytu w mieszkaniu chronionym, okazało się przedwczesne również z innego względu. Należy bowiem zauważyć, że zgodnie z tym przepisem, jedną z kategorii osób, którym przedmiotowa pomoc w obecnym stanie prawnym nadal może być przyznana bezterminowo, są osoby niepełnosprawne, przy czym literalne brzmienie tego przepisu wskazuje, że chodzi o wszystkie osoby niepełnosprawne, niezależnie od stopnia ich niepełnosprawności. Z akt sprawy nie wynika wprawdzie, by skarżąca w czasie orzekania przez organy obu instancji legitymowała się orzeczeniem zaliczającym ją do grona osób niepełnosprawnych, jednak orzeczenie takie bezspornie uzyskała w dniu 3 marca 2014 r. i przedłożyła na rozprawie (orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Z. nr [...], zaliczające skarżącą do grona osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim - k. 39). Z orzeczenia tego wynika natomiast, że niepełnosprawność skarżącej powstała w dniu [...] maja 2011 r., a więc istniała w chwili podjęcia zaskarżonych decyzji. Dodatkowo orzeczenie to wskazuje, że skarżąca ma "istotnie obniżoną zdolność do wykonywania pracy" co niewątpliwie może rzutować na ocenę jej możliwości aktywizacji zawodowej. W tej sytuacji uznać należy, że w toku postępowania sądowego wyszła na jaw istotna dla sprawy okoliczność w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., a tym samym decyzje obu instancji, poza uchybieniem przepisom postępowania, zostały podjęte z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego.
Końcowo, odnosząc się do zawartego w skardze wniosku skarżącej o "zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie jej pomocy w formie pobytu w mieszkaniu chronionym zgodnie z decyzją z dnia [...] października 2006 r.", należy wyjaśnić, że w myśl przepisu art. 145 § 1 p.p.s.a. uprawnienia wojewódzkiego sądu administracyjnego są ograniczone do orzekania o charakterze kasacyjnym. Zatem pomimo istnienia podstaw do uwzględnienia skargi, Sąd nie jest uprawniony do wydania orzeczenia zgodnego z wnioskiem strony. Sąd administracyjny nie może bowiem wkraczać w kompetencje organu administracji publicznej zastępując go w rozstrzyganiu sprawy administracyjnej.
Z tych wszystkich względów Sąd, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "b" i "c" w zw. z art. 135 p.p.s.a. orzekł, jak w pkt I sentencji wyroku.
Jednocześnie, na mocy art. 152 p.p.s.a., w pkt II sentencji Sąd orzekł o niewykonywaniu zaskarżonej decyzji do czasu uprawomocnienia się wyroku.
Rozpatrując ponownie sprawę organ I instancji weźmie pod uwagę wszystkie powyższe uwagi i przed podjęciem stosownej decyzji przeprowadzi rzetelne postępowanie wyjaśniające, eliminując dotychczasowe braki w tym zakresie.