Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Protokolant Specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 listopada 2015 r. sprawy ze skargi Gminy Miejskiej Iława - Rady Miejskiej w Iławie na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dnia 29 lipca 2015 r. nr PN.4131.212.2015 w przedmiocie określenia trybu i szczegółowych kryteriów oceny wniosków o realizację zadania publicznego w ramach inicjatywy lokalnej oddala skargę.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia "[...]" Wojewoda, na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm., dalej też: u.s.g.) stwierdził nieważność § 2 ust. 3 uchwały Nr "[...]" Rady Miejskiej w "[...]" z dnia "[...]" w sprawie określenia trybu i szczegółowych kryteriów oceny wniosków o realizację zadania publicznego w ramach inicjatywy lokalnej.
W uzasadnieniu organ nadzoru stwierdził, że w § 2 ust. 3 uchwały Rada postanowiła, iż wniosek powinien zawierać m.in.: informację o Wnioskodawcach wraz z podaniem imion, nazwisk, adresów oraz własnoręcznymi podpisami, wraz ze wskazaniem imion i nazwisk osób reprezentujących Wnioskodawców i danymi do kontaktu, nazwę i opis inicjatywy wraz z podaniem terminu realizacji, a w przypadku inicjatyw inwestycyjnych także parametry techniczne oraz stosunek do sąsiadującej infrastruktury gminnej, określenie liczby osób, którym będzie służyć inicjatywa lokalna, kalkulację przewidywanych kosztów realizacji inicjatywy w tym:
całkowity koszt, wnioskowaną wysokość dofinansowania oraz planowy sposób wydatkowania, oświadczenie o zgromadzonych środkach finansowych, informację o ewentualnych innych źródłach finansowania. Zgodnie z art. 19c ust. 1 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego określa tryb i szczegółowe kryteria oceny wniosków o realizację zadania publicznego w ramach inicjatywy lokalnej. Szczegółowe kryteria oceny powinny uwzględniać przede wszystkim wkład pracy społecznej w realizację inicjatywy lokalnej. Stosownie do art. 19b ust. 2 wyżej powołanej ustawy, wniosek, o którym mowa w ust. 1 (dotyczący inicjatywy lokalnej mieszkańców o realizację zadania publicznego składany do jednostki samorządu terytorialnego), stanowi wniosek w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego. Wojewoda wskazał, że Rada Miejska nie jest upoważniona do stanowienia o treści wniosku. Ustawodawca bowiem w powołanym art. 19b ust. 2 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie przesądził, że do wniosku o realizację zadania publicznego w ramach inicjatywy lokalnej zastosowanie będą miały przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego w zakresie wniosku. Regulacja dotycząca wniosków została zawarta w przepisach art. 241 i nast. k.p.a. Powyższe stanowisko znajduje oparcie w wyroku z dnia 15 grudnia 2011 r. WSA we Wrocławiu (sygn. akt. III SA/Wr 570/11), który potwierdził, iż według art. 19b ust. 2 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, wniosek, o którym mowa w ust. 1, stanowi wniosek w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego. Do tego wniosku stosuje się zatem przepisy k.p.a. Nie ma zatem podstaw do podejmowania szczegółowej regulacji w tym zakresie przez radę gminy. Ponadto, Wojewoda wskazał, iż zgodnie z doktryną oraz utrwalonymi poglądami judykatury ustawodawca, formułując określoną delegację do wydania aktu wykonawczego, przekazuje upoważnienie do uregulowania wyłącznie kwestii nie objętych dotąd żadną normą. Rada gminy wykonująca kompetencję prawodawczą zawartą w upoważnieniu ustawowym jest obowiązana działać ściśle w granicach tego upoważnienia. Nie jest upoważniona ani do regulowania tego, co zostało już ustawowo uregulowane, ani do wychodzenia poza zakres upoważnienia ustawowego. W związku z tym, iż Rada Miejska, zamieszczając w uchwale kwestionowany przepis, o którym mowa w sentencji, działała bez podstawy prawnej, zaistniała konieczność stwierdzenia jego nieważności.