Dnia 27 kwietnia 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia NSA Janina Kosowska Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2017 roku sprawy ze skargi J. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie umorzenia opłaty z tytułu zwrotu udzielonej bonifikaty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; II. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na rzecz adwokat M. M.-B. kwotę 3.600 złotych (trzy tysiące sześćset) tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną skarżącej J. M. z urzędu.
Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że Prezydent decyzją z dnia "[...]" odmówił J. M. umorzenia kwoty 70.247,53 zł. opłaty z tytułu zwrotu udzielonej bonifikaty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości gruntowej położonej w A przy ul. A. Opłata ta została ustalona decyzją z dnia "[...]".
W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że zgodnie z treścią przepisów ustawy o finansach publicznych organ może umorzyć część lub całość należności jeżeli zachodzi ważny interes dłużnika lub interes publiczny. W ocenie organu w sprawie tej nie wystąpiły żadne szczególne okoliczności, które mogłyby przemawiać za umorzeniem opłaty z tytułu zwrotu udzielonej bonifikaty. Przyznanie wnioskodawcy ulgi w zapłacie winno być spowodowane działaniem czynników, na które podatnik nie miał wpływu, przekształcając grunt strona była poinformowana o warunkach udzielonej bonifikaty. Strona zbyła nieruchomość przy ul. A i za niższą kwotę zakupiła lokal mieszkalny. Ważne jest natomiast wykazanie nadzwyczajności trudnej sytuacji materialnej, w której znalazł się dany podmiot i to niezależnie od swego postępowania.
Odwołanie od powyższej decyzji wniosła J. M., podnosząc, że naruszono przepis art. 64 ust. 1 ustawy o finansach publicznych poprzez jego niezastosowanie i odmowę umorzenia kwoty 70.247,53 zł.
W dalszej części odwołania (brak w aktach administracyjnych strony 2, 4 i 6) skarżąca wskazała, że nie zaskarżyła do Sądu decyzji Kolegium, która utrzymywała w mocy decyzję organu I instancji ustalającą wysokość opłaty. Natomiast w przypadku przekształcenia prawa użytkowania wieczystego działki gruntu, opłata od takiego przekształcenia powinna być obliczana jedynie na podstawie wyceny wartości samej działki gruntu, a nie całej nieruchomości z budynkiem.
Po rozpatrzeniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia "[...]" utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.
Kolegium w całości podzieliło ustalenia organu I instancji co do okoliczności dotyczących udzielenia bonifikaty przy przekształcaniu prawa użytkowania wieczystego gruntu w prawo własności oraz co do zasadności wysokości ustalonego zwrotu tej bonifikaty. Decyzja organu o zwrocie lub o ewentualnym umorzeniu obowiązku zwrotu bonifikaty jest decyzją uznaniową wydaną w konkretnej sprawie, przy uwzględnieniu szczególnych okoliczności. Podstawowym warunkiem udzielenia ulgi jest wykazanie, że przemawia za tym ważny interes wnioskodawcy lub interes publiczny, zaś trudna sytuacja finansowa podatnika nie stanowi podstawy do zastosowania ulg w spłacie zobowiązań. Organ przeprowadził postępowanie w sposób prawidłowy, dokonał analizy zgromadzonego materiału dowodowego, dochodząc do słusznego wniosku, że racje przedstawione przez skarżącą są prawdziwe, jednak nie stanowią podstawy do zastosowania ulgi w spłacie zobowiązania.
Skargę na powyższą decyzję wywiodła J. M. wnosząc, jak się wydaje, o uchylenie zaskarżonej decyzji.
W uzasadnieniu skarżąca powołała się ponownie na okoliczność, że przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności dotyczyło tylko działki gruntu, zaś dom tam usytuowany był zawsze jej własnością. Wartość przekształconej działki nie była wyższa niż 146.000 zł, tj. wyższa od kwoty za jaką skarżąca zakupiła mieszkanie. W tym czasie wypadkowi uległ syn skarżącej, koszt jego operacji i rehabilitacji, które umożliwiły mu samodzielne chodzenie wyniósł łącznie 40.000 dolarów. Pieniądze te synowi przekazała skarżąca, natomiast Kolegium zupełnie pominęło tę okoliczność, a przecież pomoc synowi była dla skarżącej priorytetem. J. M. przedstawiła nadto swoją trudną sytuację finansową, podkreślając, że z uwagi na wysoki koszt zrezygnowała z przeprowadzenia operacji usunięcia guzów tarczycowych, zaś jej stan zdrowia pogorszył się na skutek przebytego wylewu krwi do mózgu.