Dnia 23 sierpnia 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędziowie Sędzia WSA Hanna Raszkowska (spr.) Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 sierpnia 2012 roku sprawy ze skargi A. M. i G. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie opłaty adiacenckiej 1/ uchyla zaskarżoną decyzję; 2/ zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżących A. M. i G. M. solidarnie kwotę 200 złotych (słownie: dwieście) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; 3/ orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
Decyzją z dnia 5 grudnia 2011 r. Burmistrz Miasta D., działając na podstawie art. 145, art. 146, art. 148 ust. 1-3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2010 r., Nr 102, poz. 651, ze zm.), ustalił G. i A.M. opłatę adiacencką w wysokości 2.023,50 zł z tytułu wzrostu wartości nieruchomości "[...]", w związku z rozbudową kanalizacji sanitarnej. W uzasadnieniu organ pierwszej instancji podał, że Gmina Miasto D., zrealizowała inwestycję: "Rozbudowa kanalizacji sanitarnej w "[...]"", stwarzając tym samym warunki do podłączenia do sieci kanalizacji sanitarnej opisanej wyżej nieruchomości. Stworzenie tych warunków nastąpiło w dniu 9 stycznia 2009 r., co ustalono na podstawie zawiadomienia z dnia 18 grudnia 2008 r. Burmistrz stwierdził, że w efekcie wybudowania sieci kanalizacji sanitarnej wartość nieruchomości wzrosła o 4.047,00 zł. Załączony do akt sprawy operat szacunkowy, z którego wynika powyższa wartość sporządzony został przez rzeczoznawcę majątkowego zgodnie m.in. z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. Nr 165 z 2011 r. poz. 985). Przeanalizowane zostały w nim transakcje gruntami niezabudowanymi przeznaczonymi pod zabudowę mieszkaniową lub usługową w okresie od stycznia 2009 r. do października 2011 r. i ustalono, że cena 1 m² tych działek wahała się od 65 zł do 100 zł i była uzależniona od ich położenia, dojazdu, powierzchni działki i uzbrojenia technicznego. Rzeczoznawca zastosował metodę korygowania ceny średniej i uwzględnił przy wycenie: położenie ogólne, lokalizację szczegółową, infrastrukturę techniczną oraz wielkość powierzchni. Organ pierwszej instancji podał, że Rada Miasta D. uchwałą "[...]" z dnia 28 grudnia 2007 r. w sprawie wysokości stawki procentowej opłaty adiacenckiej z tyłu wzrostu wartości nieruchomości w wyniku wybudowania urządzeń infrastruktury technicznej określiła wysokość stawki opłaty adiacenckiej z tyłu wzrostu wartości nieruchomości na skutek wybudowania urządzeń infrastruktury technicznej na 50% wzrostu wartości.
W złożonym odwołaniu A. i G.M. zarzucili, że Burmistrz błędnie ustalił datę stworzenia warunków do podłączenia nieruchomości do wybudowanej sieci, gdyż już 28 listopada 2008 r. miał miejsce odbiór końcowy robót, a w protokole odbioru nie zawarto żadnych uwag i zaleceń, lecz stwierdzono, że wybudowane urządzenia nadają się do użytkowania. Zdaniem odwołujących się, od tego dnia należało liczyć trzyletni termin przewidziany w art. 145 ust. 2 powołanej ustawy na wydanie i doręczenie decyzji. Wobec powyższego, kwestionowana decyzja została wydana i doręczona z naruszeniem tego terminu. Odwołujący się dodali, że niektórzy mieszkańcy osiedla korzystali z kanalizacji sanitarnej już od dnia 22 grudnia 2008 r. Podnieśli ponadto, że przedmiotową działkę kupili dnia 22 grudnia 2008 r., czyli po wybudowaniu kanalizacji sanitarnej wraz z przykanalikami, a cena zakupu uwzględniała wzrost jej wartości. Odwołujący się nie osiągnęli zatem żadnej korzyści po wybudowaniu kanalizacji, gdyż w momencie jej budowy nie byli właścicielami działki. Ponadto zarzucili, że w decyzji nie powołano art. 144 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a jej uzasadnienie faktyczne było lakoniczne i niepełne. Zakwestionowali również prawidłowość operatu szacunkowego, zarzucając, że rzeczoznawca błędnie wskazał urządzenia infrastruktury technicznej, wadliwie dokonał analizy transakcji na podstawie działek przeznaczonych pod zabudowę mieszkalną i usługową, a ponadto przy określaniu wartości nieruchomości nieprawidłowo przyjął takie same cechy i odpowiadające im współczynniki korygujące.