Dnia 9 października 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak (spr.) Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant Referent-stażysta Anna Zofia Głażewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 października 2012 roku sprawy ze skargi Wojewody Warmińsko-Mazurskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Morągu z dnia 24 lutego 2011 roku nr VI/45/11 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I. stwierdza nieważność § 22 ust. 1 lit. a uchwały nr VI/45/11 Rady Miejskiej w Morągu z dnia 24 lutego 2011 roku w sprawie uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Morąg w obrębie geodezyjnym Bogaczewo; II. orzeka, że zaskarżona uchwała w części określonej w pkt I wyroku nie podlega wykonaniu.
Rada Miejska w Morągu podjęła w dniu 24 lutego 2011 r. uchwałę Nr VI/45/11 w sprawie uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Morąg w obrębie geodezyjnym Bogaczewo, działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5, art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.) oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717, ze zm.) po stwierdzeniu zgodności planu z ustaleniami "Zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Morąg obszar miasta i obszary wiejskie".
W dniu 12 czerwca 2012 r. Wojewoda Warmińsko - Mazurski, działając na podstawie art. 93 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.), złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie wnosząc o stwierdzenie nieważności § 22 ust. 1 pkt a uchwały Nr VI/45/11 Rady Miejskiej w Morągu z dnia 24 lutego 2011 r. w sprawie uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Morąg w obrębie geodezyjnym Bogaczewo oraz zasądzenie od Gminy na rzecz Wojewody kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.
Wojewoda zarzucił, iż skarżonym zapisem ustalone zostały tereny przeznaczone dla realizacji celów publicznych dla terenów zielonych oznaczonych na rysunku planu symbolami 1Z, 2Z, 3Z, 4Z, 6Z, jako ogólnodostępne, oraz na terenie 2Z i 3Z plażę ogólnodostępną z kąpieliskiem i ciąg pieszy 1KK zakończony pomostem. Jednak taki zapis planu rażąco narusza art. 2 pkt 5 w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717, ze zm.) zwanej dale: u.p.z.p. Przepis art. 2 pkt 5 tej ustawy definiuje pojęcie "inwestycji celu publicznego" jako działania o znaczeniu lokalnym i ponadlokalnym, a także krajowym poprzez m.in. odesłanie do art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651,z e m.), który to przepis wymienia enumeratywnie rodzaje celów publicznych dla potrzeb tej ustawy oraz w pkt 10 dopuszcza możliwość występowania innych działań, które mogą być zakwalifikowane do kategorii "celów publicznych" pod warunkiem określenia ich w akcie prawnym o randze ustawy. Rada w uchwalonym planie określiła tereny przeznaczone do realizacji celów publicznych w postaci ogólnodostępnych ciągów spacerowych, plaży ogólnodostępnej z kąpieliskiem czy też ciągu pieszego zakończonego pomostem, których nie można zakwalifikować jako celu publicznego w rozumieniu art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Przyznano, że gmina dzięki przysługującemu jej władztwu planistycznemu jest uprawniona do samodzielnego decydowania o przeznaczeniu i zagospodarowaniu terenu lecz nie może tego czynić w sposób dowolny. W każdym bowiem przypadku jej działanie musi odbywać się w sposób zgodny z ustawą a zwłaszcza, gdy poprzez zapisy planu miejscowego następuje ingerencja w prawo własności w tym, ograniczenie prawa swobodnego korzystania z nieruchomości przez jej właściciela. Ograniczenie prawa korzystania z nieruchomości przez jej właściciela może mieć miejsce jedynie w przypadku przeznaczenia takiej nieruchomości na cel publiczny, który musi wynikać z zapisów ustawy o gospodarce nieruchomościami.