Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Osipuk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędzia WSA Beata Jezielska Protokolant St. sekretarz sądowy Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 października 2018 r. sprawy ze skargi P.P. na decyzję Inspektora z dnia "[...]". nr "[...]" w przedmiocie kary z tytułu wprowadzania do obrotu produktów zawierających substancje psychoaktywne oddala skargę.
Decyzją z dnia 16 marca 2018 r., Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w "[...]" (dalej jako: "organ pierwszej instancji" lub "PPIS"), wymierzył "[...]" (dalej jako: "skarżąca"), karę pieniężną w wysokości 20.000 zł z tytułu wprowadzania do obrotu w Sklepie przy "[...]", produktów zawierających substancje psychoaktywne, które w świetle przepisów ustawy z dnia o przeciwdziałaniu narkomanii, są środkami zastępczymi. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.
W uzasadnieniu decyzji PPIS podał, że w toku przeprowadzonej w dniu 23 czerwca 2017 r. kontroli, funkcjonariusze KMP w "[...]" zabezpieczyli produkty, co do których istniało podejrzenie, że mogą zawierać substancje będące środkami zastępczymi.
W sklepie zastano skarżącą, która zastępowała sprzedawcę. Organ podał, że skarżąca oświadczyła, że już wcześniej handlowała środkami zastępczymi w tym sklepie. Materiały zabezpieczone podczas kontroli w sklepie zostały zbadane przez Laboratorium "[...]", które w dniu 12 października 2017 r. wydało opinię "[...]" oraz Centralne Laboratorium Kryminalistyczne Policji w Warszawie. Opinia tego Laboratorium "[...]" z dnia 19 grudnia 2017 r. jednoznacznie wykazała, że wprowadzane przez skarżącą produkty zawierają nowe substancje psychoaktywne i substancje psychoaktywne powalające zaliczyć je do grupy środków zastępczych w rozumieniu przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. PPIS wziął pod uwagę, że sprzedaż tzw. dopalaczy w przedmiotowym sklepie wzbudza szczególne zainteresowanie młodzieży i stała się poważnym problemem o charakterze lokalnym. Zatrucie tego rodzaju substancjami może okazać się niebezpieczne dla życia i zdrowia ludzkiego, gdyż z uwagi na brak informacji o składzie produktu, nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie sposobu właściwego leczenia osoby, która trafiła do placówki medycznej. Organ pierwszej instancji ocenił, że skarżąca niewątpliwie wprowadzała w tym sklepie do obrotu produkty zawierające substancje posiadające właściwości psychoaktywne, które należy zaliczyć do środków zastępczych w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i miała tego pełną świadomość. Powyższe obligowało organ do nałożenia kary pieniężnej, stosownie do art. 52a powołanej ustawy o Przeciwdziałaniu narkomanii. Ustalając wysokość tej kary organ pierwszej instancji wziął pod uwagę: ilość oferowanych do sprzedaży w ww. sklepie produktów zawierających środki zastępcze, ilość zgłoszeń o stwierdzonych przypadkach zatruć substancjami zastępczymi na terenie miasta "[...]" i zainteresowanie młodzieży tym sklepem.
W odwołaniu złożonym od powyższej decyzji, skarżąca zarzuciła, że niezasadne było podejrzenie PPIS, iż realnie zagrożone zostało zdrowie i życie ludzkie, a także uznanie, że zabezpieczone produkty stanowią środki zastępcze w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, gdyż PINB nie udowodnił, że były one w tym celu używane. Skarżąca zakwestionowała stanowisko, że sprzedaż detaliczna przedmiotowych środków stanowi wprowadzanie ich do obrotu, a nie udostępnienie ich konsumentom. Zarzuciła ponadto, że decyzja nie została właściwie uzasadniona. Stwierdziła też, że z naruszeniem art. 77 ust. 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, decyzję wydano na podstawie dowodów pozyskanych w wyniku kontroli przeprowadzanych z rażącym naruszeniem art. 84c, art. 82, art. 79a i art. 79 tej ustawy. Oceniła, że wymierzenie kary pieniężnej uchybia art. 52a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, gdyż badania, na podstawie których organ wydał decyzję, z uwagi na art. 77 ust. 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, nie mogły być dowodem w postępowaniu, a ponadto nie wykazano, że produkty objęte decyzją są środkami zastępczymi w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.