Na powyższą decyzję D.S. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie oraz złożył wniosek o przyznanie mu pełnomocnika z urzędu i zwolnienie od kosztów sądowych.
W uzasadnieniu skarżący podniósł, że matka nie zgadza się na jego zameldowanie w mieszkaniu przy ul. "[...]" w E. i jeżeli zostanie pozbawiony dotychczasowego mieszkania, to stanie się bezdomnym. Poza tym, zdaniem skarżącego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia
17 kwietnia 2009 r., sygn. akt II SA/Ol 959/08 przyznał mu prawo do zamieszkiwania w lokalu przy ul. "[...]" w E. Wyraził także wątpliwość, czy działania urzędników są zgodne z prawem, gdyż od początku chciano pozbawić go prawa do zamieszkiwania w tym lokalu
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zajęte w skarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne są właściwe do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych, przy czym Sąd nie może opierać tej kontroli na kryterium słuszności lub sprawiedliwości społecznej. Decyzja administracyjna jest zgodna z prawem, jeżeli jest zgodna z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego. Uchylenie decyzji administracyjnej, względnie stwierdzenie jej nieważności przez Sąd, następuje tylko w przypadku stwierdzenia istnienia istotnych wad w postępowaniu lub naruszenia przepisów prawa materialnego, mającego wpływ na wynik sprawy (art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Zakres kontroli Sądu wyznacza art. 134 tej ustawy stanowiący, iż sąd orzeka w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (§ 1).
Sąd poddawszy kontroli zaskarżoną decyzję nie stwierdził takich wad, czy uchybień w prowadzonym postępowaniu, a wobec tego skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowią przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz.U. z 2006 r., nr 139, poz. 993 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o ewidencji ludności.
Na wstępie wyjaśnić należy, iż obowiązek meldunkowy określony przepisami powołanej wyżej ustawy służy prawidłowemu wykonywaniu przez organy władzy publicznej ich funkcji. Posiadanie informacji o miejscu zamieszkania i pobytu umożliwia racjonalizację szeregu działań należących do zadań państwa i samorządu terytorialnego. Celem obowiązku meldunkowego jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania ewidencji ludności. Ewidencja ta, polegająca na rejestracji danych o miejscu pobytu (adresie) osób, służy także ochronie interesów samych zainteresowanych oraz ochronie praw osób trzecich. Oznacza to, że obowiązek meldunkowy uznać należy w świetle Konstytucji RP za instytucję wynikającą z klauzuli ochrony porządku publicznego, mającą także związek z ochroną praw i interesów jednostki (por. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 6 listopada 2007r. sygn. akt II SA/Ol 645/07, niepublikowany). Obowiązkiem organów ewidencyjnych jest czuwanie nad prawidłową i zgodną ze stanem faktycznym ewidencją osób, a więc meldowanie ich tam, gdzie mieszkają i wymeldowywanie ich z lokali, które opuścili. Utrzymywanie zameldowania w lokalu, w którym osoba nie zamieszkuje byłoby fikcją meldunkową.