2006 r., III SA/Lu 175/06, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Należy zauważyć, że zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o ewidencji ludności - w tym samym czasie można mieć tylko jedno miejsce pobytu czasowego trwającego ponad
3 miesiące. Taka sama regulacja obowiązuje przy zameldowaniu na pobyt stały, zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności, w tym samym czasie można mieć tylko jedno miejsce pobytu stałego. Są to zatem zbliżone kategorie zameldowania, które jednak wykluczają się nawzajem. Jeżeli zatem osoba osadzona w zakładzie karnym na okres powyżej 3 miesięcy jest tam zameldowana na pobyt czasowy trwający powyżej
3 miesięcy, to nie może być jednocześnie zameldowana w jakikolwiek innym miejscu na pobyt stały (por. wskazany wcześniej wyrok WSA w Lublinie z 28 września 2006 r.,
III SA/Lu 175/06).
Sąd zgodził się ze stanowiskiem organów, że utrzymywanie w ewidencji ludności przez kilka lat zapisu, iż miejscem stałego pobytu skarżącego jest lokal przy ul. "[...]" w E., gdy faktycznie przez cały ten czas przebywa on w zakładzie karnym, oznaczałoby utrzymywanie fikcji meldunkowej. Poza tym stanowiłoby to naruszenie art. 9 ust. 2b ustawy o ewidencji ludności, zgodnie z którym zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w tym lokalu. Zasadnie zatem organy obu instancji uznały, że skarżący trwale opuścił dotychczasowe miejsce pobytu stałego i orzekły o jego wymeldowaniu.
Bezprzedmiotowa jest natomiast w omawianej sytuacji ocena czy opuszczeniu przez skarżącego mieszkania towarzyszyła dobrowolność. Konieczność wystąpienia dobrowolności opuszczenia lokalu pojmowanej jako wyraz woli osoby, która lokal opuściła powinna być badana i oceniana w sytuacji, gdy istnieje wątpliwość czy dana osoba opuściła lokal samodzielnie czy na skutek bezprawnych działań innych podmiotów. Ocena czy dobrowolność wystąpiła pozbawiona jest natomiast racji bytu jeżeli dana osoba, nie wskutek bezprawnego postępowania innych podmiotów, lecz wskutek własnych bezprawnych działań została zatrzymana przez organy ścigania i opuszczenie przez nią lokalu jest konsekwencją wywołanego przez działania tej osoby aresztowania (por. wyrok NSA z 26 września 2007 r., II OSK 1251/06, wyrok WSA w Gliwicach z 19 stycznia 2009 r., II SA/GL 493/08, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Nie można także zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2009 r., sygn. akt II SA/Ol 959/08 przyznał mu prawo do zamieszkiwania w lokalu przy ul. "[...]" w E., bowiem wyrok ten został wydany w sprawie anulowania czynności materialno-technicznej zameldowania na pobyt stały skarżącego w przedmiotowym lokalu. Oznacza to, że Sąd dokonał jedynie kontroli legalności orzeczenia o anulowaniu zameldowania. Natomiast, co zostało wskazane w uzasadnieniu wyroku, poza zakresem kontroli sądowej pozostała kwestia ewentualnych przesłanek do orzeczenia o wymeldowaniu skarżącego.
Należy również zauważyć, że ze skierowania do zawarcia umowy o najem lokalu mieszkalnego wynika, iż do zajmowania lokalu przy ul. "[...]" w E. uprawniona jest matka skarżącego jako najemca lokalu oraz jej syn D. (pismo Wydziału Mienia Komunalnego i Spraw Mieszkaniowych Urzędu Miasta z dnia 26 maja 2009 r. - k. 1 akt administracyjnych). Zatem skarżący będzie mógł po opuszczeniu zakładu karnego zostać zameldowany w lokalu przy ul. "[...]" w E., jeżeli w nim zamieszka.
Biorąc powyższe pod uwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skarga nie jest zasadna i na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.
O kosztach postępowania związanych z przyznanym prawem pomocy Sąd orzekł w oparciu o art. 250 powołanej ustawy w związku z § 14 ust. 2 pkt. 1 lit. "c" i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszonych przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1349 ze zm.) wobec oświadczenia pełnomocnika strony skarżącej, iż koszty udzielonej pomocy prawnej nie zostały uiszczone ani w całości ani w części.