Dnia 25 lutego 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Beata Jezielska Sędziowie sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) sędzia del. SO Dorota Radaszkiewicz Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2014 roku sprawy ze skargi D. Ż. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie specjalnego zasiłku opiekuńczego 1/ uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; 2/ orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że decyzją z dnia "[...]" Burmistrz A odmówił przyznania D. Z. świadczenia w formie specjalnego zasiłku opiekuńczego wnioskowanego na matkę A. Z.. W uzasadnieniu wskazał, że specjalny zasiłek opiekuńczy nie może być przyznany, gdyż stosunek pracy wnioskodawcy ustał 30 listopada 2005 r. na skutek wygaśnięcia umowy o pracę, natomiast opieka nad matką powinna być wyłączną przyczyną rezygnacji z zatrudnienia. Między koniecznością opieki, a rezygnacją z zatrudnienia musi istnieć związek przyczynowy.
Odwołanie od tej decyzji wniósł D. Z., w którym wskazał na swoją trudną sytuacją. Podkreślił, że tylko on sprawuje opiekę nad niepełnosprawną matką, która wymaga ciągłej opieki. Skarżący podkreślił także, że po ustaniu zatrudnienia korzystał z zasiłku dla bezrobotnych i uczestniczył w kursach podwyższających jego kwalifikacje zawodowe.
Po rozpatrzeniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia "[...]" utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Kolegium przytoczyło przesłanki, od spełnienia których uzależniona jest możliwość przyznania specjalnego zasiłku opiekuńczego. Wskazano, że wnioskodawca pracował do 30 listopada 2005 r., a więc w czasie kiedy jego matka legitymowała się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, a zakończenie zatrudnienia nie pozostawało w związku przyczynowym z koniecznością opieki nad matką. Natomiast trudności związane z uzyskaniem zatrudnienia nie mogą być przesłanką warunkującą przyznanie specjalnego zasiłku opiekuńczego.
Skargę na powyższą decyzję wywiódł D. Z., wskazując, że o możliwości otrzymywania świadczenia w związku z opieką nad matką dowiedział się w maju 2011 r. Od tego czasu do czerwca 2013 r. otrzymywał świadczenie pielęgnacyjne i ten czas powinien być traktowany jak świadczenie pracy. Stan zdrowia matki jest bardzo zły, wymaga ona stałej opieki. Trudno jest podjąć zatrudnienie, ale nawet gdyby skarżący otrzymał propozycję pracy to nie mógłby jej podjąć z uwagi na konieczność zajmowania się matką.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje stanowisko zaprezentowane w zaskarżonym rozstrzygnięciu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:
Na wstępie wyjaśnienia wymaga, iż sądowa kontrola działalności administracji publicznej ogranicza się do oceny zgodności zaskarżonego aktu lub czynności z prawem. Wynika to z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U Nr 153, poz.1269 ze zmianami).
Sąd administracyjny, kontrolując zgodność zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem, orzeka na podstawie materiału sprawy zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym. Obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego spoczywa na organie orzekającym, a sąd administracyjny nie może zastąpić organu administracji w wypełnieniu tego obowiązku, ponieważ do jego kompetencji należy wyłącznie kontrola legalności rozstrzygnięcia administracyjnego. Oznacza to, że sąd administracyjny nie rozstrzyga merytorycznie o zgłoszonych przez stronę żądaniach, a jedynie w przypadku stwierdzenia, iż zaskarżony akt został wydany z naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 14 marca 2012 r., poz. 270 - zwanej w dalszym ciągu uzasadnienia jako p.p.s.a.) uchyla go lub stwierdza jego nieważność.